Μια νέα προσφυγική κρίση εξελίσσεται τις τελευταίες 20 ημέρες. Άνθρωποι εγκαταλείπουν το βιός τους, παίρνουν μαζί τους μόνο τα πιο πολύτιμα πράγματα και τα κατοικίδιά τους και κατευθύνονται προς την ασφάλεια.
Έχουν τα χρώματά μας, φοράνε τα ρούχα μας και κουβαλάνε τα υπάρχοντά μας. Θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση τους, αλλά δεν είμαστε. Μόνο από τύχη.
Η προσφυγιά και η μετανάστευση είναι μια ιστορία που δεν σταματάει, όσο δεν σταματούν οι πόλεμοι και οι ανισότητες.
Από την Γκάνα που οι νεαροί άνδρες φεύγουν για να δουλέψουν στην Ιταλία, καθώς η τοπική παραγωγή ντομάτας εγκαταλείπεται για χάρη του φθηνού, δεύτερης ποιότητας τοματοπολτού, εισαγωγής από την Κίνα, μέχρι την Συρία, το Αφγανιστάν και τις τελευταίες ημέρες την Ουκρανία, όπου μαίνεται ο πόλεμος, άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια και τις ζωές τους για διαφορετικούς λόγους που σχετίζονται πάντως με την επιβίωσή τους και όχι με σκοπό να κάνουν ταξιδάκι αναψυχής.
Το βασικό διακύβευμα που έχουμε μπροστά μας είναι να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Οι βασικές μας κατακτήσεις ως ατόμων και ως κοινωνιών, στο πέρασμα των χρόνων, δεν είναι ούτε τα υλικά μέσα, ούτε τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Είναι η πρόοδος και οι κατακτήσεις στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο. Εκεί οφείλουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι.
