Τα γεγονότα που συμβαίνουν είναι τόσο πολλά που δεν προλαβαίνουμε καν να τα επεξεργαστούμε. Είναι λες κι έχουμε πατήσει το κουμπί «στο γρήγορο», κι όλα προχωρούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, όπως όταν βλέπεις ένα time lapse (σύστημα φωτογραφικής αποτύπωσης που χρησιμοποιείται συνήθως στα μεγάλα έργα) που συμπιέζει σε ελάχιστο χρόνο αυτά που έχουν συμβεί σε εκατοντάδες μέρες.
Από τη μια οι καταιγιστικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, από την άλλη ο βομβαρδισμός πληροφορίας από τα νέα μέσα, σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο τόμος που αντιστοιχεί στο πρώτο τρίμηνο του 2022 από το Χρονικό του 21ου αιώνα, θα είναι διπλάσιος τουλάχιστον σε σελίδες από το αντίστοιχο του 2002.
Είναι, όμως, έτσι στ’ αλήθεια τα πράγματα, ή η αίσθηση αυτή αποτελεί μια ακόμα ψευδαίσθηση του «καινούργιου γενναίου μας κόσμου»;
Θα ήταν πολύ εγωιστικό να πιστεύουμε ότι είμαστε οι εκλεκτοί που ζήσαμε τα πάντα. Η ιστορία έχει να μας δώσει πολλά επιχειρήματα, για το γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές.
Αυτό που έχει αλλάξει, πράγματι, στις ζωές όλων μας που κατοικούμε στο λεγόμενο δυτικό κόσμο, είναι ότι ξαφνικά έχουμε πάρει στις πλάτες μας ένα πολύ μεγαλύτερο φορτίο ενημέρωσης από αυτό που μας αναλογεί, εξαιτίας της χωροχρονικής συμπίεσης, κι έτσι εκτός από τα δικά μας ζόρια, έχουμε στο κεφάλι και τα βάσανα όλων των άλλων.
