Μιλάμε πλέον σαν την Πυθία. Με χρησμούς και αλληγορικές εκφράσεις. Μεταφέρουμε τις σκέψεις μας, ως προφητείες του Γέροντα Παϊσίου. Είμαστε εκπαιδευμένοι στη διεστραμμένη ορθότητα της post-truth εποχής, ένθα απέδρα πάσα έννοια κυριολεξίας, ακρίβειας, αντικειμενικότητας, ορθολογισμού και εξακρίβωσης.
Όπως γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου «είμαστε φορείς και μάρτυρες ευρέος φάσματος εκδηλώσεων μετα-αλήθειας: από τους ευφημισμούς, μέχρι την επιχειρησιακή κολακεία (ενώ περιμένω στο τηλέφωνο κάποιας δημόσιας υπηρεσίας, η γλυκερή φωνή με διαβεβαιώνει ξανά και ξανά ότι το τηλεφώνημά μου έχει μεγάλη σημασία και να κάνω υπομονή) μέχρι την άσκηση της πολιτικής όπου η μετα-αλήθεια παίρνει τη μορφή της παραπλάνησης και του βαυκαλίσματος». Τόσο απλά.
Τι μας έφεραν, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, πέρα από την απέραντη μπουρδολογία; Μήπως μας έλυσαν τα προβλήματα, μήπως μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους; Προφανώς και όχι γιατί αυτό που θέριεψε, είναι το συναίσθημα, το οποίο ευθέως κατηγορεί τη λογική και θέλει να μας πείσει ότι η αλήθεια είναι μια πολύ σχετική έννοια.
Μεγάλη χαμένη η ορθή λογική, αυτή που χρόνια τώρα στάθηκε με συνέπεια στο πλευρών των αδικημένων, άλλοτε με τη μορφή της επιστήμης κι άλλοτε με τη μορφή του νόμου. Όταν τα δεδομένα αμφισβητούνται ευθέως από τα διάφορα σενάρια συνομωσίας και τα διάφορα σάιτς με ψεύτικα νέα ρίχνουν το δόλωμα του «ΔΙΑΔΟΣΤΑΙ», όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι καλή εποχή για τη δημοκρατία.
