Διάβαζα ένα άρθρο του καθηγητή Στάθη Καλύβα στην ‘Καθημερινή’, στο οποίο ανέφερε χαρακτηριστικά: “δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πως πάμε τα παιδιά μας σ’ ένα σχολείο που τα προετοιμάζει για έναν κόσμο που δεν θα υπάρχει όταν αποφοιτήσουν.
Για παράδειγμα οι ξένες γλώσσες σύντομα δεν θα χρειάζονται, κι όμως μαθαίνουμε στα παιδιά μας δύο και τρεις. Τους μαθαίνουμε πράγματα που μπορούν πλέον να βρουν σ’ ένα δευτερόλεπτο στο κινητό. Πραγματικά τα προετοιμάζουμε για κάτι που δεν θα υπάρχει. Είναι τρομακτικό. Τα παιδιά μας θα πρέπει να εκπαιδευτούν πλέον στην εργασιακή ευελιξία, την ενσυναίσθηση, τη συναισθηματική νοημοσύνη και την ευκολία στη νέα, γρήγορη μάθηση σε ποικιλία αντικειμένων”.
Πράγματι, λοιπόν, τα πράγματα είναι κάπως έτσι. Καλούμαστε να βοηθήσουμε τις επόμενες γενιές να πλοηγηθούν σ’ ένα μέλλον, στο οποίο θα κυριαρχούν οι μηχανές και η τεχνητή νοημοσύνη και για το οποίο πρακτικά δεν ξέρουμε τίποτα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, βγαίνοντας από την ασφάλεια όσων ήδη ξέρουμε και μπαίνοντας σε αχαρτογράφητα νερά.
Δεν είναι εύκολο, είναι, όμως, απαραίτητο για τους επόμενους.
