Το θέμα της κατασκευής του παρεκκλησίου της Αγίας Αικατερίνης εντός του Επισκοπείου δεν είναι καινούργιο. Ούτε προφανώς είναι και ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι, όμως, ενδεικτικό του τρόπου που σκεπτόμαστε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Ως πολίτες, ως κοινωνία των πολιτών, ως χριστεπώνυμο πλήρωμα…
Η χώρα μας -και η πόλη μας ιδιαίτερα- υποφέρουν από έλλειψη ανοιχτών χώρων συνάθροισης, στους οποίους θα μπορούσε να φιλοξενηθεί μια συναυλία, να γίνει μια περιήγηση, να είναι ανοιχτοί στο κοινό για επίσκεψη. Αντιθέτως, τα θέλουμε όλα κλειστά και ιδιωτικά. Από το principote της Μυκόνου μέχρι τον κάθε μικρό χώρο, όπως ο αύλειος της Μητρόπολης.
Και όταν έρχεται η ώρα της… αξιοποίησης του χώρου, βλέπουμε παντού κτίσματα και κατασκευές. Θαρρείς και τρεφόμαστε από τα τούβλα και το τσιμέντο και θέλουμε να υπάρχουν παντού.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι, αν μας έλειψαν οι εκκλησίες, τα παρεκκλήσια και οι χώροι προσευχής. Όχι, γιατί παντού μπορεί να προσευχηθεί κάποιος πιστός. Αυτό που μας λείπει και το θέλουμε από την Εκκλησία είναι η έγνοια για τους ανθρώπους και τον τρόπο που αυτοί μπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερη ποιότητα ζωής.
Το παρεκκλήσι της Αγίας Αικατερίνης
Μοιραστείτε την είδηση
