Απέναντι σε κάθε έντονο καιρικό φαινόμενο που μας χτυπά , συνειδητοποιούμε πόσο αδύναμοι κι ευάλωτοι είμαστε. Χάνονται περιουσίες, χάνονται ανθρώπινες ζωές κι οι ευθύνες αιωρούνται μεταξύ του Θεού και των αρμοδίων που έχουν την εξουσία. Στο τέλος καταλήγουμε να «αλληλοτρωγόμαστε» στο social media βγάζοντας όλη την αγανάκτηση μέσα από το πληκτρολόγιο.
Το σύστημα υγείας αποδυναμωμένο εντελώς. Άνθρωποι πεθαίνουν κι άλλοι υποφέρουν και ταλαιπωρούνται γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τα υπέρογκα ποσά που ζητά η ιδιωτική ιατρική και γιατί τα δημόσια νοσοκομεία εκπέμπουν σήμα κινδύνου. Έλλειψη ιατρών, έλλειψη κλινών , κτιριακά προβλήματα και μία κακή φήμη που τα χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια και σε προκαταβάλλει να μην τους εμπιστευθείς την ζωή σου.
Η εκπαίδευση τείνει να γίνει πολυτέλεια. Η μάθηση στα σχολεία ανεπαρκής για να σου ανοίξει την πόρτα στο πανεπιστήμιο, το κόστος ζωής ενός φοιτητή δυσβάσταχτο για μία οικογένεια με μέσο μισθό 800 ευρώ, τα ενοίκια απλησίαστα και τα δίδακτρα στα φροντιστήρια γονατίζουν τους γονείς.
Το φαγητό σιγά σιγά θα γίνει όνειρο απατηλό. Τα είδη στα σούπερ μάρκετ ακριβαίνουν μέρα με τη μέρα, με αποτέλεσμα πολλές οικογένειες να στερούνται τα βασικά. Φτάσαμε στο 2023 και δεν μπορούμε να απολαύσουμε το κάτι παραπάνω, δουλεύουμε ολημερίς με μόνιμο άγχος τους λογαριασμούς, θηλιά στο λαιμό.
Τα καύσιμα εκτοξεύονται με αποτέλεσμα ακόμη και η μετάβαση στην εργασία να αποτελεί σοβαρό πρόβλημα. Οι αγκαλιές θα αποτελούν τη μόνη λύση στον χειμώνα που έρχεται εάν η τιμή του πετρελαίου συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα.
Κι από την άλλη, στο πολιτικό σκηνικό επικρατεί μία μόνιμη φαγωμάρα. Ο ένας επιρρίπτει τις ευθύνες στον άλλο, στο τραπέζι πέφτουν παραιτήσεις και διαγραφές , όμως η κατάσταση δεν διορθώνεται έτσι. Η χώρα εκπέμπει μία μόνιμη κραυγή. Μία κραυγή που δείχνει ότι δεν υπάρχει κράτος, ανεξαρτήτως ποιοι το διοικούν, μπλε, πράσινοι ή κόκκινοι. Όλοι μία από τα ίδια, αιχμάλωτοι του πολιτικού συστήματος των τελευταίων 40 χρόνων, που ευνοεί τους λίγους κι απωθεί τους πολλούς. Που βολεύει τους αυλικούς του κι απορρίπτει αυτούς που δεν σκύβουν το κεφάλι και διεκδικούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, χωρίς χρωματισμούς και φανατισμούς.
Δεν φταίνε μόνο οι τωρινοί, φταίνε και οι προηγούμενοι, και οι προπροηγούμενοι, φταίμε κι εμείς που σωπαίνουμε, που μας ρίχνουν ένα ψίχουλο και λέμε ευχαριστώ, που μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια και το πιστεύουμε, που περιμένουμε το καλύτερο αλλά μάλλον έχασε το δρόμο στη προσπάθεια να ξυπνήσει μέσα μας την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.
Όσο παραμένει αυτή η κατάσταση, η μία κακιά ώρα θα διαδέχεται την άλλη, τα ανθρώπινα λάθη θα συνεχίζονται με αθώες ψυχές να χάνονται άδικα γιατί κάποιοι μπέρδεψαν το καθήκον με την κτηνωδία κι άλλοι δεν έκαναν αυτό που έπρεπε.
Το πρόβλημα είναι κοινωνικό πλέον κι όχι μόνο πολιτικό και δεν λύνεται ούτε από το πληκτρολόγιο ούτε από τα καφενεία. Ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πως καταντήσαμε έτσι. Ο ένας κοιτά να βγάλει το μάτι του άλλου, κυνηγώντας ψεύτικους κόσμους μέσα από το διαδίκτυο, που όπως αποδεικνύεται η πλύση εγκεφάλου που έχει κάνει στους ανθρώπους αρχίζει να έχει τρομακτικά αποτελέσματα.
Ας το σκεφτούμε , πριν βγάλουμε τα φτυάρια και τα μαχαίρια…
*Η Τάνια Ώττα είναι δημοσιογράφος
