Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν είναι νέοι, αλλά μιλούν με πολύ πιο φρέσκο και νεανικό τρόπο απο πολλούς δεκαοχτάρηδες.
Προχθές άκουσα δύο απο αυτούς. Το έναν σε ανοιχτή εκδήλωση και την άλλη σε τετ-α-τετ κουβέντα στο σπίτι της.
Ο πρώτος γνωστός. Ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς. Αν συγκράτησα κάτι είναι αυτό “δεν ήρθα εδώ για να σας πω, αλλά για να σας ακούσω” που είπε απευθυνόμενος σε ένα κατά βάση νεανικό ακροατήριο. Στοιχείο βαθιάς επίγνωσης της ζωής και χαρακτηριστικό ανθρώπου πραγματικά ενός φωτεινού μυαλού.
Η δεύτερη ήταν η κυρία Άννα ή αλλιώς Αννούλα για τους δικούς της. Με εκπλήσσουν πάντοτε οι άνθρωποι που έχουν συμφιλιωθεί με τη ζωή τους, έστω κι αν δεν τους τα έφερε καλά. Αυτοί που καταφέρνουν να έχουν προσλαμβάνουσες και κεραίες ανοιχτές, ακόμα κι όταν είναι κλεισμένοι σε ένα σπίτι. Έτσι είναι η κυρία Άννα. Νικήτρια απο τα γεννοφάσκια της σε έναν ατελείωτο αγώνα κόντρα στα στερεότυπα μια κοινωνίας που βάζει τα πάντα σε κουτιά. Με χαμόγελο και χιούμορ που δεν το τσιγκουνεύεται σε αντίθεση με πολλούς άλλους απο εμάς που το δίνουμε με το σταγονόμετρο ακόμα κι αν η ζωή δεν μας χρωστάει και πολλά.
Κάπως έτσι ξεχωρίζουν οι άνθρωποι.
Ιωάννα
