Πρέπει να το παραδεχθούμε. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι μάστορας στα παιγνίδια τακτικής. Το αποδεικνύει περιτράνως και ο χειρισμός του όλου θέματος με τον «μποναμά» που αποφάσισε να χορηγήσει σε μια μερίδα των χαμηλοσυνταξιούχων. Πέτυχε «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Κατάφερε δηλαδή και να διεμβολίσει την αντιπολίτευση και να προκαλέσει πονοκέφαλο στις Βρυξέλλες.
Το ότι η συγκεκριμένη εφάπαξ παροχή συνιστά επίδειξη λαϊκισμού, προς αντιμετώπιση του κλίματος συνεχούς πτώσης της δημοτικότητας και του ίδιου και του κόμματος του, σε όλες τις καταγραφόμενες δημοσκοπήσεις, είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως. Από την άλλη όμως, είναι πράγματι άχαρο, για οποιοδήποτε κόμμα και οποιονδήποτε βουλευτή, να εμφανίζει «σκληρότητα» απέναντι στους γέροντες. Οι οποίοι ασφαλώς περιμένουν πως και πως αυτά τα ψίχουλα, ενόψει των εορτών. Για να στηρίξουν όχι μόνον εαυτούς, αλλά και τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Ο ένας στόχος επιτυγχάνεται με την ονομαστική ψηφοφορία στη βουλή. Να εκτεθούν ως «κοινωνικώς ανάλγητοι» όσοι βουλευτές και κόμματα καταψηφίσουν την κυβερνητική πρόταση για το έκτακτο βοήθημα προς τους χαμηλοσυνταξιούχους. Κυρίως δε να εκτεθεί η αξιωματική αντιπολίτευση, και προσωπικώς ο αρχηγός της, ως …εχθρός των συνταξιούχων. Και ως τοποτηρητής του Σόιμπλε και των άλλων «σκληρών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.
Ο άλλος στόχος πάει ακόμη πιο μακριά. Στην περίπτωση, αν χρειαστεί, να επιχειρηθεί μια «ηρωική έξοδος». Αν δηλαδή οι δανειστές επιμείνουν στις αξιώσεις τους και δεν πάρει η κυβέρνηση, όπως ακριβώς την θέλει, την δεύτερη αξιολόγηση που περιμένει, να προσφύγει στις κάλπες, για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια. (Τέταρτη, μαζί με το δημοψήφισμα). Με το επιχείρημα ότι οι κακοί Ευρωπαίοι την εμποδίζουν να ασκήσει φιλολαϊκή κοινωνική πολιτική. Ότι εκείνη θέλει να βοηθήσει τους φτωχούς συνταξιούχους και ο «συνασπισμός του κακού» την εμποδίζει.
Μπορεί οι πλείστοι των συνταξιούχων να κατανοούν πλήρως ότι η παροχή αυτή είναι ένα επικοινωνιακό παιγνίδι του κ. Τσίπρα. Αλλά στην κατάσταση που βρίσκονται έχουν ανάγκη κάθε ψίχουλο. Οπότε το ξερό «όχι», από οπουδήποτε και αν προέρχεται και με όποια αιτιολόγηση και να συνοδεύεται, είναι φυσικό να προκαλέσει τον θυμό τους. Διότι ζουν στην εποχή του «δος ημίν σήμερον».
Αν αποφέρει δημοσκοπικούς καρπούς αυτή η τακτική, αναμείνατε και την συνέχεια της, ως προπαρασκευή ενός κλίματος ρήξης.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
