Κατανοώ πλήρως την ανησυχία που εξέφρασε ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης για τις δηλώσεις και τις εκδηλώσεις διαφόρων «Ελλαδιτών», είτε επισκέπτονται την Κύπρο, είτε εκτοξεύουν, εκ του ασφαλούς, τα «πύρινα βέλη» τους εξ Ελλάδος. Διότι, ακριβώς, το ότι χάσαμε τη μίση σχεδόν Κύπρο, που βρίσκεται τόσες δεκαετίες υπό τουρκική κατοχή, το «χρωστάμε» στους πλειοδότες του εθνικισμού. Είτε φέρουν μαύρο πολιτικό ένδυμα, όπως είχαν οι «σωτήρες» της δικτατορίας Ιωαννίδη-Γκιζίκη-Ανδρουτσόπουλου και οι τωρινοί πολιτικοί τους επίγονοι της «Χρυσής Αυγής», είτε φορούν ερυθρόχροα φτιασίδια όπως ο Νίκος Κοτζιάς και άλλοι όψιμοι ζηλωτές του Τάσου Παπαδόπουλου.
Μια σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική κληρονομιά που μας άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως προς τον χειρισμό του κυπριακού προβλήματος, ήταν το δόγμα «η Λευκωσία αποφασίζει, η Αθήνα συμπαρίσταται». Διότι ο πρώτος λόγος ανήκει πράγματι σε εκείνους που ζουν στο πετσί τους, στην κάθε μέρα τους, το πρόβλημα της κατοχής και της διαίρεσης του νησιού.
Σε αυτή τη γραμμή είναι ανάγκη να σταθεί και η σημερινή κυβέρνηση. Και να παύσει ο κ. Κοτζιάς να υπονομεύει με φλύαρα «non papers», που τα στέλνει εδώ και εκεί, τους χειρισμούς της κυπριακής ηγεσίας. Να σεβασθεί και αυτός και οι λοιποί «πλειοδότες» την θέληση του κυπριακού ελληνισμού, όπως εκφράζεται από την πλειοψηφία του λάου της ελεύθερης Κύπρου. Από τα συντεταγμένα όργανα που την εκπροσωπούν.
Τα λόγια και οι πράξεις της Αθήνας πρέπει να στέκονται μακριά από πειρασμούς που οδήγησαν, από την δεκαετία του 1950, την ιστορία του κυπριακού σε έναν διαγκωνισμό αρνήσεων και πλειοδοσιών, για εσωτερική κομματική κατανάλωση, -όχι μόνον εδώ αλλά και στην ίδια την Κύπρο- με κατάληξη να καταγράφεται η ιστορία αυτή ως μια «ιστορία χαμένων ευκαιριών». Όχι άλλες χαμένες ευκαιρίες. Χωρίς βεβαίως υποχώρηση από την πάγια εθνική γραμμή ότι το κυπριακό είναι πρόβλημα κατοχής. Μιας ανεπίτρεπτης κατοχής και παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων επί τμήματος μιας επικρατείας που είναι έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γεγονός που καθιστά υποχρεωτική και απαραίτητη την συμμετοχή της Ένωσης, ως θεσμού, στην προετοιμαζόμενη πολυμερή διάσκεψη του Ιανουαρίου στην Ελβετία. Είτε αρέσει στον «σουλτάνο» της Άγκυρας, είτε όχι.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
