Είναι πολύ ανησυχητική η σχεδόν λαγνεία, με την οποία αντιμετωπίζουμε τους θανάτους που αφορούν σε δημόσια πρόσωπα και ο τρόπος με τον οποίο στη συνέχεια θεωρεί ο καθένας μας καθήκον να νεκρολογήσει.
Ένα μεγάλο μέρος της δημόσιας ατζέντας του προηγούμενου διαστήματος αναλώθηκε στο θάνατο και τα τελετουργικά του. Σε αψιμαχίες για το πώς θα πρέπει να πενθήσει κάποιος, τι είδους κηδεία του πρέπει του νεκρού κι άλλα τέτοια, που δε λέω, μέσα στη ζωή είναι, αλλά δεν μπορούν και να μονοπωλούν το ενδιαφέρον.
Το 2016 σχεδόν ανακηρύχθηκε ως το έτος των περισσότερων θανάτων δημοφιλών προσώπων. Εξηγήσεις υπάρχουν και φυσικά δεν ανήκουν στο χώρο του μεταφυσικού.
Το ανησυχητικό δεν βρίσκεται, όμως, εκεί. Το ανησυχητικό είναι ότι αργά, αλλά σταθερά προσδενόμαστε όλο και περισσότερο στη δόξα του παρελθόντος και των νεκρών του πια. Βλέπουμε όλο και λιγότερο μπροστά, ίσως γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία, αυτά που περιμένουμε από το μέλλον είναι λιγότερα από αυτά που έχουμε στο παρόν. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.
Στις αλάνες που έπαιζαν τα παιδιά ξυπόλητα, κλωτσώντας αυτοσχέδιες μπάλες, υπήρχε η σιγουριά ότι το συλλογικό μέλλον επιφύλασσε κάτι καλύτερο. Αυτή η σιγουριά δεν υπάρχει πια. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Η πίστη ότι από κάπου, με κάποιο τρόπο, θα έρθει κάτι καλύτερο.
