Τσουχτερό το κρύο κάθε Τσικνοπέμπτη των παιδικών μου χρόνων. Αλλά εμείς εκεί. Απτόητοι. Πιασμένοι από το χέρι της μαμάς, φορώντας καμαρωτοί τις αποκριάτικες στολές μας, βγαίναμε στην πλατεία.
Στα χρόνια του σχολείου, η παρέα άλλαξε. Ατέλειωτα πήγαινε-έλα στη βόλτα με τα απαραίτητα πειράγματα από τα αγόρια στα κορίτσια. Και δώστου οι «ροπαλιές» και οι αφροί, απόλυτα ενταγμένοι στο κλίμα των ημερών.
Και μετά ήρθε το ατέλειωτο τσίκνισμα. Κάθε μεσημέρι το γνωστό στενό που ήταν στις δόξες του, μια μεγάλη ψησταριά με soundtrack τα περιστέρια. Και το βράδυ της Πέμπτης πριν τη Μεγάλη Αποκριά, στα περιβόητα μασκέ πάρτυ με εμβληματικό αυτό της «Αποκάλυψης», στο οποίο δεν έμπαινες αν δεν ήσουν μασκαρεμένος.
Πέρσι το επίκεντρο μεταφέρθηκε και πάλι στην καινούργια πλατεία που έδωσε μια νέα όψη στην Κοζανίτικη Αποκριά. Χωρίς εξέδρα, μόνο με την εντυπωσιακή εικόνα που προσφέρουν δεκάδες σώματα σε κυκλική διάταξη.
Για τον καθένα μας η Αποκριά είναι κάτι εντελώς δικό του. Μυρωδιές, ακούσματα, αναμνήσεις.
Σταθερή αξία όλα αυτά τα χρόνια οι φανοί και η «τρέλα» των ανθρώπων τους, πάνω στους οποίους βασίζεται η Κοζανίτικη Αποκριά. Σ’ αυτούς που μετρούν κάθε τέλος της αντίστροφα για την επόμενη. Σ’ αυτούς που και με μισό μέτρο χιόνι βγαίνουν, λες και δεν τρέχει τίποτα. Σ’ αυτούς που αυτές τις μέρες ζουν στο δικό τους παράλληλο σύμπαν.
Ιωάννα
