Είμαι έμπλεος εθνικής υπερηφάνειας. Και το χρωστώ σε σας κ. Πρόεδρε. Με την γενναία επιστολή που στείλατε προς τους εταίρους μας, τους κάνατε και τρίμηνε. Να μην πω ότι κατουρηθήκανε επάνω τους. Να τους πήγε. Βέβαια, εκείνο που ζητούσατε, μια ρητή δήλωση δηλαδή υπέρ της επαναφοράς ή της αναγνώρισης ισχύος των συλλογικών διαπραγματεύσεων στην Ελλάδα, δεν το διάβασα στο τελικό επετειακό κείμενο, που και εσείς υπογράψατε, παρά τις απειλές σας ότι δεν θα βάλετε την τζίφρα σας. . Ίσως το ξέχασε η δακτυλογράφος των Βρυξελλών.
Διάβασα όμως, και φούσκωσα σαν τον διάνο από την υπερηφάνεια μου, το τίτλο του βασικού πρωτοσέλιδου θέματος στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που είναι το άλλο έντυπο, περάν της «Αυγής», που σας στηρίζει με πάθος και δυναμισμό: «Εργασιακό Μεσαίωνα εγώ δεν ψηφίζω» με την ανάλογη επεξήγηση: «Για την ανυποχώρητη στάση του στα εργασιακά προειδοποίησε ο Αλ. Τσίπρας, αποσπώντας τελικά την έμμεση στήριξη των Ευρωπαίων ηγετών μέσω της Διακήρυξης της Ρώμης. Ωστόσο, όπως δήλωσε, αυτή «μένει να αποδειχτεί στην πράξη».
Τώρα, τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «αποσπώντας τελικά την έμμεση υποστήριξη», τρέχα γύρευε. Η διακήρυξη είναι γεμάτη από ευχολόγια για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περιλαμβανόμενης της δέσμευσης ότι θα φροντίσουν, οι 27 που υπογραφούν, και για καλύτερες μέρες των εργαζομένων. Πρωτότυπα πράγματα δηλαδή. Ποτέ άλλοτε δεν έχουμε ακούσει ή διαβάσει κείμενα κυβερνώντων και γενικότερων πολιτικών που να μας υπόσχονται καλύτερες μέρες. Και να μη σκίζονται ότι νοιάζονται και για τους αργαζόμενους.
Περιέργως, αυτήν την ηρωική ατάκα δεν μας λένε πως και σε ποιον την είπατε. Οπότε άρχισα να ψάχνω και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Αλλά καμιά αναφορά βρε παιδί μου. «Α, τους άθλιους», σκάφθηκα, λογοκρίνουν τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Υψώνει το ανάστημα του, λέει το νέο μεγάλο ΟΧΙ, και αυτή δεν γράφουν ούτε μια λέξη.
Σκέπτομαι να γράψω ένα θεατρικό κείμενο για παράσταση του θεάτρου σκιών. «Ο Καραγκιόζης Ευρωπαίος». Με τον Καραγκιόζη να επαναλαμβάνει την ατάκα: «Α, ρε δούλεμα που τρώω. Τρώω, τρώω, μασώ-μασάω, αλλά στο ρημάδι το στομάχι μου δεν κατεβαίνει τίποτα».
Στην εποχή των άυλων τίτλων, έχουμε πια και άυλο κουτόχορτο.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
