Στην πολιτική σκηνή του τόπου μας, αλλά όχι μόνο, τα ζητήματα ουσίας συχνά παραμερίζονται για τα ζητήματα εικόνας. Το “μακεδονικό ζήτημα” έχει πέσει εξ’ αρχής θύμα αυτής της λογικής. Από τότε που έβγαιναν μανιασμένοι οι απανταχού Μακεδόνες σε πορείες, αλλά το επίσημο κράτος αποτύγχανε να θέσει σωστά τους όρους του ζητήματος. Μήπως ήξερε και τι ακριβώς ζητούσε;
Αυτά, λοιπόν, που δεν λύθηκαν στο διπλωματικό πεδίο, έγινε προσπάθεια να λυθούν με τις αποσπασματικές και ασυντόνιστες φωνές εδώ κι εκεί που ζητούσαν απο τους έξω να ακολοθούν την επίσημη ορολογία αναφοράς προς το ακατονόμαστο κρατίδιο.
Τις προάλλες, λοιπόν, ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής υπέπεσε στο ολέθριο αμάρτημα της χρήσης του όρου Μακεδονία για να περιγράψει τους ακατονόμαστους γείτονές μας. Τι είπε δηλαδή; Αυτό που απο χρόνια λένε και οι άλλοι.
Να συμφωνήσουμε ότι ήταν γκάφα; Ναι, μεγάλη γιατί όταν είσαι φορέας εξουσίας πρέπει να μετράς τα λόγια σου και να μην ξεχνάς σε ποιο ακροατήριο απευθύνεσαι.
Δεν είναι, όμως, αυτό το πρόβλημα που θα δικαιολογούσε το αίτημα για αποπομπή του. Το ζήτημα είναι αυτή καθεαυτή η διαχείριση του μεταναστευτικού, στην οποία οι διπλωματικές σχέσεις με τη FYROM και η τωρινή κατάσταση αποτελούν ένα ακόμη άλυτο θέμα.
Άρα, ο Μουζάλας είναι υπόλογος για τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Τα υπόλοιπα μικροπολιτικά παιχνίδια και μάλιστα από αυτούς που είναι συνυπεύθυνοι για την κακή εξέλιξη, είναι περιττά. Για να ξέρουμε για τι μιλάμε, απο ποιους και για ποια πράγματα πρέπει να ζητάμε ευθύνες.
Ιωάννα Κωσταρέλλα
