Δεν μου αρέσουν οι δεοντολογικού περιεχομένου κρίσεις και επικρίσεις περί την αισθητική. Ούτε και οι γενικότεροι αφορισμοί του τύπου «αυτοί είμαστε». Στο τσακίρ κέφι και λουλούδια πετάξαμε και τσιφτετέλια χορέψαμε και trash τηλεόραση είδαμε. Δεν είμαστε ούτε αποστειρωμένοι, ούτε μη μου άπτου, ούτε έξω από τον κόσμο. Περί ορέξεως, λοιπόν…Δελφινάριο θέλεις, Δελφινάριο θα πληρώσεις και θα πάρεις.
Αλλά μη με τρελαίνεις στη δικαιολογία, ότι δεν έχεις λεφτά, γι’ αυτό και δεν μπορείς να αγοράσεις βιβλία ή να παρακολουθήσεις μια καλή παράσταση. Γιατί τα 20 ευρώ –που δεν τα λες και λίγα- ήξερες πολύ καλά να τα δώσεις, για να δεις το Σεφερλή και κάθε Σεφερλή. Και καλά έκανες στο κάτω-κάτω της γραφής, αφού εκεί «περνάς καλά και δεν θέλεις άλλους προβληματισμούς στο κεφάλι σου».
Τη δικαιολογία δεν αντέχω. Πες το νέτα-σκέτα, χωρίς περιστροφές και ενοχικές δικαιολογίες για τα λεφτά που δεν μας φτάνουν.
Τα λεφτά, τα βρίσκουμε γι’ αυτά που θέλουμε να κάνουμε και μας ευχαριστούν. Αντίθετα δεν μας φτάνουν για όσα δε γουστάρουμε. Νόμος. Ζήτημα επιθυμιών και προτεραιοτήτων είναι, το οποίο στο πλαίσιο της κρίσης «ιδεολογικοποιήθηκε» και παρουσιάζεται ως ένα μελόδραμα καθημερινότητας.
Με πολλά ή λίγα, είμαστε οι επιλογές κι αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει, ανεξάρτητα με το πόσα αντέχουν οι τσέπες μας.
Iωάννα
