Ο άλλοτε πανίσχυρος υπουργός του ΠΑΣΟΚ και των «Σαμαροβενιζέλων» Μιχάλης Χρυσοχοίδης, είχε την κατ’ άλλους εντιμότητα, ή κατ’ άλλους αφέλεια, να ομολογήσει ότι είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, των εκατοντάδων σελίδων, χωρίς να το διαβάσει, επειδή, «δεν προλάβαινε». Ήταν ο μόνος που το ομολόγησε. Αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι κάθε άλλο παρά ήταν και ο μοναδικός. Ότι ήταν πολλοί εκείνοι οι όποιοι «σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι», είπαν αδιάβαστοι το «Ναι σε όλα», αντί του «μεγάλου ΟΧΙ».
Τώρα, σε τρεις εβδομάδες, οι βουλευτές των Συριζανέλ θα κληθούν να επικυρώσουν με την ψήφο τους την «συμφωνία με τους θεσμούς», όπως την αποκαλεί ο πρωθυπουργός, η απλώς το τέταρτο μνημόνιο, όπως είναι στην πραγματικότητα. Και παρά το γεγονός ότι το νέο αυτό μνημόνιο είναι πολύ πιο ισχνό σε αριθμό σελίδων –μόλις 128- οι περισσότεροι θα προσέλθουν να που το «ναι σε όλα», χωρίς να έχουν κάνει τον κόπο να το διαβάσουν. Που να προλάβουν άλλωστε. Εδώ ο κυβερνητικός μηχανισμός δεν έχει καν προλάβει να μεταφράσει τα επίμαχα κείμενα από την αγγλική στην ελληνική.
Άλλωστε, για ποιο λόγο να ξεστραβώνονται, διαβάζοντας 128 σελίδες; Τι του χρειάζονται π.χ. του συντρόφου Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη; Αρκεί που είναι εκείνος «όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη». Οπου, επί μακεδονικού εδάφους, εμφανίζεται ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αλέξανδρος πρώτος να τον αγκαλιάζει στην υποδοχή. Όσο για τις κρίσιμες ψηφοφορίες, υπάρχει πάντα μια δοκιμασμένη αριστερή πρακτική: Δεν σπάμε τη «γραμμή».
Τα απολαυστικά θα τα ζήσουμε μετά την ψηφοφορία. Όταν οι σύντροφοι θα ανακαλύψουν ότι «στην γραμμή του κόμματος κάποιος είναι αόμματος». Ότι τους …ξέφυγε και ψήφισαν εκείνο για το οποίο επί τόσα χρόνια έδιναν μάχες για να μην περάσει: Την υποχρεωτική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων. Από την νηπιαγωγό και την δασκάλα ως τον τακτικό καθηγητή πανεπιστημίου. Εκεί δηλαδή που έχει ισχυρή εκλογική βάση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ίνα πληρωθεί το ρηθέν παρά τοις προγόνοις «ουδέν κακόν αμιγές καλού», το νέο μνημόνιο έχει και αυτό κάτι καλό. Επιτέλους, οι κυβερνώντες υποχρεώνονται, εξωθών, να αποδεχθούν εκείνο που είναι αυτονόητο για κάθε πολιτισμένη δημοκρατική κοινωνία. Ότι οι πάντες κρίνονται, αξιολογούνται. Κατά τα έργα τους. Και όχι κατά το κόμμα, ή την ισχύ της συντεχνίας τους.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
