Ο Μανώλης Αναγνωστάκης είναι από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές. Πολιτικώς και ιδεολογικώς, υποτίθεται, ήταν ομόρριζος με όλους αυτούς που σήμερα προσέρχονται υπερήφανοι και χαζοχαρούμενοι να υπερψηφίσουν το τέταρτο μνημόνιο, το δεύτερο της κυβέρνησης τους, αφού ήταν ταγμένος στο πάλε ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού του Λεωνίδα Κύρκου. Αυτούς τους ίδιους οι όποιοι μας παρίσταναν τους ασυμβίβαστους αγωνιστές υπέρ των λαϊκών δικαίων. Αυτούς οι όποιοι τον Νοέμβριο του 2012 άφησαν για λίγο τα έδρανα των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να κατέλθουν, σύσσωμοι, σην πλατεία Συντάγματος. Εκεί, ένθα φούντωνε, τότε, το κίνημα των αγανακτισμένων. Να μας δείξουν πόσο «αγανακτισμένοι» ήταν και εκείνοι. Και πορεύθηκαν, από το περιστύλιο της Βουλής, όπου τους απαθανάτισαν οι φωτογράφοι και οι εικονολήπτες σε μια οικογενειακή αγωνιστική φωτογραφία, προς την πλατεία, υψώνοντας ένα πανό με το σύνθημα: «Καταστρέφετε τη χώρα, φύγετε τώρα».
Δεν ξέρω τι είδους ποίημα θα έγραφε σήμερα για τους αλλοτινούς του συντρόφους ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Αν και νομίζω ότι δεν θα χρειαζόταν να γράψει κάτι καινούργιο. Υποθέτω πως απλώς θα αφιέρωνε σε όλους αυτούς, που δήλωναν τότε στην πλατεία, όπως π.χ. ο Δρίτσας, που κρατούσε πρώτος-πρώτος το αγωνιστικό πανό, ότι «θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα μόνο άρθρο», ενώ τώρα ψηφίζουν ομοθυμαδόν το τέταρτο μνημόνιο για την ένα σφαγή των χαμηλόμισθων, των συνταξιούχων και των επαγγελματιών, ένα παλιό του ποίημα. Το «Επιτύμβιο». Εδικός δε το δίστιχο:
Α, ρε Λαυρέντη,
εγώ που μόνο τόξερα
τι κάθαρμα ήσουν,/
τι κάλπικος παράς,
μια ολόκληρη ζωή
μέσα στο ψέμα.
Γέμισε η ζωή μας από «Λαυρέντηδες». Τι να του πρωτοθυμηθώ, όχι μόνο του Δρίτσα, αλλά και του παλιού μου συναδέλφου του Γιώργου Βαρεμένου, που ήταν τότε και αυτός «μπροστάρης», του Νίκου Μανιού και άλλων παλιών μου γνωρίμων;
Γέμισε η κοινωνία μας από Λαυρέντηδες. Που διατηρούν «αριστερό» μόνο το στόμα τους. Αλλά η καρέκλα και η αποζημίωση τους ταυτίζεται με την δεξιά τους τσέπη.
Αλλά περάν του Αναγνωστάκη τους περιμένει και ο Καβάφης: Τα «Τείχη» του υψώνονται γύρω τους, από την πιο βουβή λαϊκή οργή. Αλλά, ως συνήθως, το βουλοκέρι της εξουσίας δεν τους αφήνει να ακούσουν «κρότον κτιστών ή ήχον».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
