Κάποιες φορές σου έρχεται να τραβάς τα μαλλιά σου για το πώς είναι δυνατόν, κάποιοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, να επιμένουν να ζουν με τις ψευδαισθήσεις τους, αν και τα γεγονότα κραυγάζουν. Αναρωτιέσαι ας πούμε, αν είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι τάχα θα μπορούσαμε να βρούμε «άλλη λύση». Που πιστεύουν ακόμη στα παραμυθία ότι τάχα θα μπορούσαν να μας είχαν σώσει από τα μνημόνια και τα νύχια των «κακών Ευρωπαίων» δανειστών, χώρες όπως η Κινά, η Ρωσία, το Ιράν, η Βενεζουέλα, η Λιβύη, στις οποίες είχε, ως υπουργός ακόμη, αναφερθεί ονομαστικώς ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Και όμως υπάρχουν.
Σε όλους αυτούς –και ανάμεσα τους στον φίλο μου τον Γιώργο, του πρωινού καφέ- αφιερώνω το παρακάτω απόσπασμα από συνέντευξη του τέως αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, που ήταν και υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, στην ιστοσελίδα «Euro2day»:
«Κάναμε μια παγκόσμια προσπάθεια για να δούμε αν μπορεί να συγκεντρωθεί ένα κεφάλαιο από τρίτες χώρες, ώστε να αντιμετωπίσουμε τρέχουσες ανάγκες (…) Δεν υπήρχαν τέτοιες δυνατότητες».
Το εξοργιστικό στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η όψιμη ομολογία του κ. Δραγασακη. Αλλα το ότι αυτοί οι άνθρωποι, που μας κυβέρνησαν επί επτά μήνες, έπρεπε να φτάσουν στο «μη παρέκει» για να καταλάβουν ότι πίστευαν σε μπούρδες. Σε μπαρούφες. Το να πιστεύει σε αυτές ένας απλός πολίτης σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο. Αλλα το να πορεύονται με τέτοιο σχέδιο πτήσης, αυτοί που κάθονται στο πιλοτήριο του εθνικού σκάφους, αυτοί που κρατούν το τιμόνι στα χέρια τους, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο.
Οταν τα έγραφα αυτά, κάποιοι αναγνώστες αντιδρούσαν. Προφανώς διότι ήλπιζαν ότι ο Μπαρουφακης ως «άριστος οικονομολόγος» ξέρει τι κάνει, ξέρει που μας πάει. Δυστυχώς η ζωή δικαίωσε εμένα και όχι εκείνους. Και τώρα βρεθήκαμε με ένα ακόμη μνημόνιο και αλλα ογδόντα εκατομμύρια να προστίθενται στο δυσθεώρητο και μη βιώσιμο χρέος μας. Ελπίζω να μην ξανακάνουν λάθος εκτίμηση και την ώρα της κάλπης, περιμένοντας ποτέ θα έλθουν τα ρούβλια, τα γουάν, τα ριάλια και τα μπολιβάρια. Τα οποία επιμένουν να υπόσχονται οι Λαφαζάνηδες, που, φευ, δεν υπάρχουν μόνο στο κόμμα του Λαφαζανη.
Οχι άλλους …Μανώληδες, που «κτίζουν ανώγια και κατώγια», με τα λόγια.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
[email protected]
