Για ακόμα μια φορά. Η σιωπή είναι ατολμία. Είναι, όμως, και «χρυσός». Εξαρτάται από την περίσταση. Υπάρχουν στιγμές που είναι απαραίτητο να σιωπήσεις. Σε ένδειξη σεβασμού. Κατανοώντας τις ιδιαίτερες συνθήκες. Επιθυμώντας να δώσεις το χώρο και το χρόνο της αντίδρασης. Συνειδητοποιώντας ότι δεν έχει νόημα να ξαναπείς αυτό που τόσες φορές και πολύ πιο εύστοχα ίσως έχει ήδη ειπωθεί.
Κι όμως δεν το κάνεις. Επιμένεις να μιλήσεις, φλυαρώντας. Χωρίς να προσθέτεις κάτι νέο στη συζήτηση, παρά μόνο για να θρέψεις την εγωιστική σου διάθεση. Διακινώντας σενάρια και συνομωσίες, τα οποία δεν διαθέτουν καμία βάση.
Αν δεν σε σταματά ούτε ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, μάλλον τίποτα άλλο δεν είναι σε θέση να σε σταματήσει από την ακόρεστη επιθυμία για ένα ακόμα παιχνίδι δημοσιότητας.
Υπάρχει ένας κρίσιμος χρόνος για να σωπάσουμε, κι ένας για να μιλήσουμε. Συνήθως επιλέγουμε τις στιγμές αντίθετα και μιλούμε όταν πρέπει να σωπαίνουμε, ενώ αντίθετα «κάνουμε τουμπεκί» όταν πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημά μας.
Οι φλυαρίες, οι κατηγορίες, τα αναπόδεικτα σενάρια δεν προσφέρουν κάτι. Αντίθετα αν κάτι μπορεί να προσφέρει, είναι η ψύχραιμη προσέγγιση που δεν επενδύει στην οργή και στο μίσος που είναι μεν δυνατά, αλλά φεύγουν γρήγορα.
