Αρχίζω να υποπτεύομαι ότι ο πρωθυπουργός της χώρας έχει το σύνηθες για πολλούς Έλληνες πρόβλημα επαγγελματικού προσανατολισμού. Ότι πιθανότατα άλλο ήθελε να γίνει και άλλο έγινε. Ίσως ο πατέρας του και ο θείος Ηρακλής, αμφότεροι πολιτικοί μηχανικοί, καταπίεσαν τα τέκνα τους να ακολουθήσουν το δικό τους επάγγελμα. Ούτε οι πρώτοι θα ήταν άλλωστε, ούτε οι τελευταίοι που ψυχαναγκάζουν τα παιδιά τους σε μια επαγγελματική επιλογή -και ανάλογες σπουδές- ενώ άλλα εκείνα ονειρεύονται, άλλα ζητάει η ψυχή τους.
Παρακολουθώντας όλη την εν εξουσία διαδρομή του Αλέξη Τσίπρα, ιδίως δε τον τρόπο με τον οποίο μας οδηγεί κάθε φορά σε αποδοχή νέων, σκληρών για τους πολλούς, μέτρων, το πως περνάει από το «σκίσιμο» του πρώτου και δεύτερου μνημονίου στην αποδοχή του τρίτου και τέταρτου, αρχίζω να υποπτεύομαι ότι δεν ήταν νεανικό του όνειρο να ασχολείται με στατικές μελέτες κατασκευών. Ούτε με ικριώματα, με ρείθρα και οδοστρώματα. Αλλά με το σανίδι.
Ναι, ναι. Το θέατρο πρέπει να ήταν το όραμα του. Δεν ξέρω ποια ήταν η ακριβής προτίμηση του. Να διαπρέψει ως ηθοποιός ή ως σκηνοθέτης. Αν και εν Ελλάδι τα όρια μεταξύ των δυο δεν είναι ανυπέρβλητα. Ζούμε μια πολιτιστική πραγματικότητα ένθα οι τρεις στους τέσσερις ηθοποιούς δεν διστάζουν να «το παίξουν και σκηνοθέτες».
Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες μια παράσταση. Όπου το, κατά το σενάριο, «παλικάρι» που αγωνίζεται να σώσει την πεντάμορφη, εν προκειμένω την Ελλάδα, δεν αποδέχεται τους όρους που του θέτουν οι κακοί δράκοι, οι επονομαζόμενοι «δανειστές», «εταίροι», «ΔΝΤ», «γιούρογκρουπ» και άλλα δυσώνυμα. Χτυπιέται, διαρρέει κρύφιες συνομιλίες των «κακών», ζητάει συνόδους κορυφής.
Αλλά το μάθαμε πια. Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο. Κάθε φορά, πριν μας φορτώσει με νέα ασήκωτα βάρη, επιδίδεται σε νάζια, καμώματα, τσιριτσάντζουλες. Επί το ακριβέστερον …
Τσιπριτσάντζουλες.
Θα υπογράψει στο τέλος. Αλλά θα κομπάζει ότι δεν το ήθελε. Ότι το αποδέχθηκε για να μη πέσει η χώρα στα βράχια. Και θα μας επικαλείται και το γεγονός ότι και η αξιωματική αντιπολίτευση του ζητούσε να κλείσει οπωσδήποτε την αξιολόγηση. (Άλλοι αυτοί. Που διαμαρτύρονται μεν, αλλά γνωρίζουν πως αν ήταν στην εξουσία δεν θα είχαν δα και μεγαλύτερες επιλογές, εδώ που φτάσαμε μετά τις θεατρικές παραστάσεις του 2015).
Θεατρίνοι βρίσκονται. Από κυβερνήτες πάσχουμε.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
