Απλωμένα στα μανταλάκια των περιπτέρων, όλα τα κυβερνητικά έντυπα, με πανηγυρικά πρωτοσέλιδα, από την «Αυγή» ως την νέα «Αυριανή» με τον τίτλο «Κόντρα» και από το «Έθνος» ως την «Εφημερίδα των (κομματικών) Συντακτών», προετοιμάζουν το έθνος για την νέα μεγάλη ιδέα. Για το πώς θα κατατροπωθεί ο νέος εχθρός και θα απελευθερωθούν οι παραλίες από τα αυθαίρετα. Μακάρι και να γίνει. Και όχι μόνο στις παραλίες αλλά και μέσα στα δάση. Μήπως καταφέρουμε ώστε, στην επόμενη φωτιά, να μην έχουμε ανθρώπινα θύματα. Να έχουμε λιγότερες κατεστραμμένες περιουσίες.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι το διατί ακριβώς πανηγυρίζουν. Διατί ακριβώς μας προσκαλούν να είμεθα εθνικώς υπερήφανοι και τόσον χαρωποί ώστε να θυμίζουμε εκείνο το «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα». Λες και πρόκειται να κάνουν κάτι καθ’ υπέρβαση του καθήκοντος τους. Κάτι που συνιστά εξαιρετική προσφορά προς το πόπολο. Κάτι που διαφεύγει των υποχρεώσεων όσων ασκούν πολιτική.
Πολιτική είναι η τέχνη του προνοείν, προβλέπειν, προλαμβάνειν, προσχεδιάζειν, προαποφασίζειν, προγραμματίζειν, προδιαγράφειν, προετοιμάζειν, προπαρασκευάζεσθαι, προφυλάττειν και πλήθος άλλων απαρεμφάτων που έχουν ως πρώτο συνθετικό την πρόθεση «προ».
Αλλά στη συγκεκριμένη τραγωδία που ζήσαμε και ζούμε ακόμη, αυτό το «προ» είναι κυρίως που σημείωσε εκκωφαντική απουσία. Αυτό το «προ» το κραυγαλέως ανύπαρκτο είναι που καταδεικνύει την απουσία πολιτικής. Και η εκ των υστέρων εξαγγελίες απλώς επιβεβαιώνουν τον τραγικό κανόνα της ελληνικής πραγματικότητας. Ότι μονίμως τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα. Όχι «κατόπιν εορτής», αλλά κατόπιν τραγωδίας.
Εκτός πια και αν για την συγκεκριμένη κυβέρνηση ισχύει το ελαφρυντικό του …ανωρίμου πρωθυπουργού, το οποίο προβάλει ο βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής πανεπιστήμιου –τρομάρα μας- Χριστόφορος Βερναρδάκης. Κατά τον οποίο ο πρωθυπουργός πρέπει να μείνει εκτός κριτικής επειδή είναι μόνον 44 ετών. Όπερ θυμίζει το ανέκδοτο εκείνου που σκότωσε τους γονείς του και ζητούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή ήταν …ορφανός.
Δυστυχώς, η αδυναμία άσκησης πραγματικής πολιτικής, η αδυναμία εφαρμογής όλων εκείνων που αρχίζουν με το «προ», σκοτώνει. Εδώ μάλιστα μας έδωσε μια εκατόμβη θυμάτων. Οι δε οιμωγές και οι αρές των χαροκαμένων, αλλά και εκείνων που καταστραφήκαν, δεν μπορούν να καλυφτούν από τους πανηγυρικούς παιάνες των μέσων κυβερνητικής προπαγάνδας για την πρωθύστερη έναρξη κατεδαφίσεων αυθαιρέτων. Πολλώ δε μάλλον πριν να φανεί στην πράξη «τι εννοεί ο ποιητής».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
[email protected]
