Αυτό που αρνούμαστε, αν και υπάρχουν τόσες αποδείξεις γύρω μας καθημερινά, είναι ότι ο φανατισμός, ο εξτρεμισμός, ο φονταμενταλισμός και η βία είναι χαρακτηριστικά και των μεν και των δε. Υπάρχουν δε παντού ως στοιχεία, αλλά σε διαφορετικές αναλογίες.
Πάρτε για παράδειγμα αυτόν που παρκάρει την αυτοκινητάρα του στη θέση των ανθρώπων με αναπηρία και αρνείται να την πάρει, ακόμα κι όταν του το ζητάνε. Δεν είναι κοινωνικά αναίσθητη η συμπεριφορά του;
Τώρα πάρτε για παράδειγμα αυτόν που με την αφισοκόλληση για τη φιέστα μερικών δεκάδων νοματαίων του κόμματός του, γεμίζει ότι υπάρχει ακάλυπτο μέσα στο Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια ζητά τα ρέστα από αυτό που του ζητάει το αυτονόητο, δηλαδή να μην ρυπαίνει το δημόσιο χώρο. Δεν είναι το ίδιο αναίσθητος; Ή μήπως αυτός δικαιολογείται γιατί και καλά το Πανεπιστήμιο είναι χώρος ελεύθερης έκφρασης και σκέψης, τόσο που ο καθένας έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί ότι μπορεί εκεί να κάνει μέχρι και…την τουαλέτα του;
Κάπως έτσι η χαρακτηριστική σιγουριά και άνεση με την οποία τα προαναφερθέντα άτομα κινούνται στο χώρο, τρομάζει σε σημείο αφωνίας όλους τους υπόλοιπους, που κάθονται στη γωνία τους και ανέχονται αδιαμαρτύρητα όλες τούτες τις ακραίες συμπεριφορές.
Το αν αυτοί που δεν μιλούν και θα έπρεπε να μιλούν είναι καθηγητές πανεπιστημίου έχει λιγότερη σημασία απο το βασικό πρόβλημα που είναι το αρχέγονο και βασίζεται στο νόμο της ζούγκλας.
Ιωάννα
[email protected]
