Αυτό που συγκράτησα από την παρουσία Βερναρδάκη στην Κοζάνη για το θέμα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης ήταν η αίσθηση αυτού που ακούει και γνωρίζει. Είναι σημαντικό πράγμα ο υπουργός, αυτός που έχει αναλάβει τελοσπάντων ένα πόστο, να γνωρίζει. Να ακούει με ενδιαφέρον τα όσα λέγονται και στο τέλος, εκτός από το τυπικό «συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία σας», να μπορεί να συμμετέχει με παραγωγικές παρατηρήσεις που έχουν στόχο τη βελτίωση της μεθοδολογίας και την προσαρμογή και υιοθέτησή της αλλού στη δημόσια διοίκηση. Είναι σχετικά σπάνιο -και ειδικά στις μέρες μας σπανιότερο- να βλέπεις άνθρωπο της εξουσίας να κατέχει το πόστο του και να μπορεί να το υποστηρίξει, χωρίς να περιορίζεται στο αναμάσημα τυπικοτήτων.
Η παραπάνω παρατήρηση μοιραία οδηγεί στο πως πρέπει να επιλέγονται και ποιοι πρέπει να επιλέγονται από εμάς τους πολίτες για να λάβουν θέσεις εξουσίας. Οι «τσαμπουκάδες», οι «ρήτορες», οι «μάγκες», οι «γνώστες»; Θα συμφωνήσω ότι μόνη της η γνώση δεν αρκεί, γιατί το ταλέντο του μάνατζμεντ απαιτεί κι άλλα πράγματα. Φτάσαμε στο σημείο, όμως, να «στιγματίζουμε» τη γνώση και να κατηγορούμε για τεχνοκρατισμό τους γνώστες, για να παίρνουν θέσεις στο δημόσιο βίο άνθρωποι με μοναδικό προσόν ότι ήταν αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, λάτρεις πρωϊνάδικων.
Ποιους άλλους να εξυπηρετεί αυτό άραγε από εκείνους μόνο που έχουν ως μοναδικό στόχο την αναπαραγωγή του ίδιου προβληματικού μοντέλου διοίκησης του παρελθόντος;
Ιωάννα Κωσταρέλλα
