Καθώς παρακολουθούσα την «κοκορομαχία» Τσίπρα-Μητσοτάκη, κατά την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, που τάχα θα μας διαφώτιζε, θα αποκάλυπτε όλο το εύρος της διαπλοκής και της διαφθοράς, με αποδείξεις και ονόματα, και αρά θα οδηγούσε στην κάθαρση, ήλθα πολλές φόρες στον πειρασμό να κλείσω την τηλεόραση. Αλλά δεν το έκανα. Είναι ένα πρόβλημα που έχω και πρέπει ασφαλώς να το κοιτάξω. Ίσως να με δει κάποιος ειδικός. Γιατί τόσος μαζοχισμός δεν δικαιολογείται ως επαγγελματική υποχρέωση.
Πιο θλιβερή, πιο ανούσια δεν θα μπορούσε να είναι αυτή η παράσταση.
Με τον Αλέξη Τσίπρα να έχει ξεχάσει ότι είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, ότι κυβερνά πια ο ίδιος αυτόν τον τόπο. Και να αγορεύει ως αν η αποστολή του να είναι η άσκηση αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση, για όσα έπραξε εκείνη όταν βρισκόταν στην εξουσία. Αντί να μας παρουσιάζει ένα σαφές και συγκροτημένο σχέδιο της κυβέρνησης του, για το πώς θα κτυπηθεί η διαπλοκή και η διαφθορά και πως θα λειτουργήσει επιτέλους παραγωγικώς η δικαιοσύνη, ώστε να μη λιμνάζουν εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις στα δικαστήρια, είχε να θυμηθεί μόνο τα «στραβά ψωμιά» των άλλων.
Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αναλίσκεται σε παλαιοκομματικού τύπου ρητορική, τελείως ξένη από την εικόνα του «φρέσκου» ανθρώπου στην ηγεσία της αρχαιότερη πολιτικής παράταξης του κοινοβουλίου, την οποία καλλιέργησε για τον εαυτό του μετά την εκλογή του. Χωρίς και αυτός να παρουσιάσει ένα συγκροτημένο πρόγραμμα για το επίμαχο θέμα, να προβάλει τις δίκες του προτάσεις για το πώς μπορεί πράγματι να λειτουργήσει καλύτερα, ταχύτερα και με μεγαλύτερη αξιοπιστία, η δικαιοσύνη στον τόπο μας.
Με αμφοτέρους να θυμίζουν τους ψευτόμαγκες που τσακώνονται στο καφενείο και προκαλούν ο ένας τον άλλο «αν είσαι άντρας πάμε έξω ρε». Αν σου κρατεί, αν είσαι μάγκας, ζήτα εκλογές, ήταν η πρόκληση του Τσίπρα. Αν σου κρατεί, αν είσαι μάγκας, πάμε σε εκλογές ήταν η απάντηση του Μητσοτάκη.
Τι κερδίσαμε από αυτή την παράσταση; Μόνο την πικρή γεύση, την αηδία, που άφησαν οι εκατέρωθεν καταγγελίες για το ποιος είναι ποιο άθλιος, με τους πιο αναξίους η επίμεμπτους συνεργάτες. Τα συλλυπητήρια μου. Και σε εσάς που δώσατε την παράσταση, αλλα και σ’ εμάς που δεν διαθέσαμε τον χρόνο μας σε κάτι καλύτερο.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
