Αντίσταση και ανυπακοή

Ελλείψει σπουδαιότερων -ευτυχώς εδώ που τα λέμε- διακυβευμάτων, ο πιο δυναμικός τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται η αντίσταση στις μέρες μας είναι τα διάφορων ειδών events στις παρελάσεις. Μούντζες, silly walks και τα τοιαύτα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά στην πρόσφατη παρέλαση που ένα τέτοιο γεγονός (μαθήτριες που παρήλασαν αλλά Monty Python) δημιούργησε ντόρο. Ακόμα και η βραχεία μνήμη μας μπορεί να ανασύρει τις αλήστου μνήμεις εκδηλώσεις αντίστασης το 2011 με μαθητές να μουντζώνουν την εξέδρα των επισήμων, θέλοντας να δείξουν έτσι την αγανάκτησή τους.
Κι αν για κάποιους, όπως για τον Σάντα και το Γλέζο, η πράξη αντίστασης ήταν να κατεβάσουν την γερμανική σημαία απο την Ακρόπολη, για κάποιους άλλους είναι να εκφράσουν τον αντιμιλιταρισμό τους, κάνοντας καραγκιοζιλίκια στην παρέλαση.
Είναι ασύμμετρο, όμως, να ασχολείται ένα έθνος με δέκα πιτσιρίκες που τόσο κατάλαβαν και τόσο έπραξαν. Ούτε ηρωϊδες του αντιμιλιταριστικού αγώνα είναι, ούτε υβρίστριες και αρνήτριες της ιστορίας του ελληνικού έθνους.
Δέκα νέες κοπέλες είναι που εκπαιδεύτηκαν σε ένα σύστημα που θεωρεί υπέρτατη πράξη αντίστασης την κατάληψη του σχολείου με αίτημα να έχει το κυλικείο μεγαλύτερη ποικιλία στις τυρόπιτες. Για κάποιους ανυπακοή είναι να μην πληρώνεις το αντίτιμο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενώ για κάποιους άλλους ήταν να μην σηκώνεσαι στο λεωφορείο ούσα μαύρη, ώστε να παραχωρήσεις τη θέση σου στον λευκό. Η κάθε εποχή έχει και κρίνεται με τα δικά της μέτρα.