Την εποχή του Ριτζ και της Κάρολαϊν η γιαγιά μου –και έχω βάσιμες υποψίες να πιστεύω ότι δεν ήταν η μόνη- έδινε συμβουλές, γεμάτες ενδιαφέρον και στοργή, μέσω τηλεόρασης στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην Κάρολαϊν, για το πώς να φυλαχτεί από την αντροχωρίστρα Μπρουκ. Αρκετά χρόνια πριν, οι γιαγιάδες της εποχής της πρώτης τηλεόρασης μέχρι και καφέ σέρβιραν στον παρουσιαστή.
Στις αρχές του ’00 το πρώτο ριάλιτι εγκλεισμού κράτησε Πρωτοχρονιάτικα εκατομμύρια Έλληνες ξάγρυπνους για να παρακολουθήσουν τον τελικό. Όλη η Ελλάδα χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα: Πρόδρομος ή Τσάκας;
Από τότε πέρασαν χρόνια και ριάλιτι πολλά και ο βομβαρδισμός πληροφορίας και εικόνας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε συνδυασμό με τις άπειρες τεχνολογικές δυνατότητες, έκαναν το μέσο θεατή να αποστασιοποιηθεί αρκετά από το τηλεοπτικό προϊόν.
Μέχρι που ήρθε το Survivor 2017 για να μας υπενθυμίσει ότι πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μας θα γοητεύεται και θα «κολλάει» τελικά με ένα τηλεοπτικό προϊόν, που θα βάζει στο μικροσκόπιο το οικοσύστημα της ομάδας και τις παθογένειές του. Εξ’ ου και ο σταθμός που το προβάλλει του δίνει τόσο τηλεοπτικό χρόνο (3,5 ώρες δεν τις λες και λίγες).
Δεν είναι, όμως, η προσήλωση στο παιχνίδι το εντυπωσιακό στοιχείο σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που η πιο καινούργια του σειρά είναι… το Καφέ της Χαράς. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι οι αντιδράσεις των φίλων και γνωστών που θυμίζουν τις συμβουλές της γιαγιάς μου στην Κάρολαϊν, τύπου «Πρόσεχε Ντάνο τους celebrities. Σε ζηλεύουν». Με το ίδιο πάθος και την ίδια ταύτιση. Σα να πρόκειται για δικό τους άνθρωπο.
