Αποφάσεις «στο πόδι» 2

Θα επιμείνω και σήμερα να ασχολούμαι με την εικόνα τακτικής υποχώρησης της πολιτείας, έναντι της απειλής να χρησιμοποιηθούν στρατιές θερμοκέφαλων «οπαδών» μιας ομάδας, σε επιχειρήσεις διατάραξης της κοινωνικής ειρήνης. «Μα, εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ ασχολείσαι σήμερα με το κλοτσοσκούφι;», θα με ρωτούσε κάποιος που δεν τα πάει καλά με το ποδόσφαιρο και θεωρεί πως «δεν αξίζει να ασχολούνται σοβαροί άνθρωποι με δαύτο». Όμως δεν πρόκειται περί αυτού.
Εκείνο που με απασχολεί και με ανησυχεί είναι η εικόνα που εκπέμπουν οι πολιτικοί μας ταγοί όταν εμφανίζονται να υποχωρούν ατάκτως και να αλλάζουν, μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες, τους ισχύοντες νόμους. Όταν δηλαδή εμφανίζουν πασίδηλη αδυναμία της εκτελεστικής εξουσίας να φέρει σε περάς την αποστολή της. Την εφαρμογή των νόμων, έναντι όλων, αδιακρίτως.
Ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο και λίγο βορειοδυτικότερα στον χώρο. Στην χώρα όπου γεννήθηκε το ποδόσφαιρο, την Αγγλία. Όπου, μια ιστορική ομάδα της πρώτης κατηγορίας, η «Πόρτσμουθ», οδηγήθηκε, στα μέσα της δεκαετίας του 2000, από το κράτος , στα δικαστήρια, με το αίτημα της πτώχευσης και εκποίησης του ενεργητικού της, επειδή χρωστούσε στην εφορία επτά εκατομμύρια λίρες, δηλαδή γύρω στα εννέα εκατομμύρια ευρώ. Ήδη πολλές άλλες ομάδες, μικρότερων κατηγοριών είχαν υποχρεωθεί να κλείσουν, ακριβώς λόγω των χρεών τους.
Διότι απλούστατα εκεί εφαρμόζεται ο νόμος για όλους, είτε είναι ψιλικατζίδικα, είτε βιομηχανίες είτε ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες.
Αντιθέτως, εδώ, οι εκάστοτε κυβερνήτες μας, στην καλύτερη περίπτωση, εκδηλώνουν την μεγαθυμία τους …χαρίζοντας τα χρέη σε ΠΑΕ ή ΚΑΕ, δηλαδή στους πολύφερνους, ενίοτε ακόμη και υπόπτως πλουτήσαντες, μεγαλομετόχους τους, λες και τα λεφτά που χαρίζουν είναι δικά τους και όχι του φορολογούμενου πολίτη. Ενώ στην χειρότερη σύρονται πίσω από τους ισχυρούς «παράγοντες» νομοθετώντας βεβιασμένο, όπως έγινε προχθές το μεσημέρι στην Βουλή των Ελλήνων.
Αυτό είναι το ζητούμενο. Το αν δηλαδή η πολιτεία μπορεί να επιβάλει τον σεβασμό των νόμων σε όλους. Και όχι το αν ευνοήθηκε ο Σαββίδης η δεν ικανοποιήθηκε ο Μαρινάκης.
Το επιχείρημα «το κάνουμε για να μην προκληθεί κοινωνική αναταραχή» δεν είναι σοβαρό. Αλλοίμονο αν αυτή η λογική γενικευόταν. Διότι τότε θα έπρεπε να μην εφαρμόζεται ο νόμος και για τις καταλήψεις, αφού είναι δεδομένο ότι θα προκληθεί «κοινωνική αναταραχή» από τις αντιδράσεις των μπαχαλάκηδων.