Απευθυνόμασταν συχνά στον Χρήστο Κακλίδη. Πάντα περίσσευαν, γύρω μας, αυτοί που είχαν ανάγκη ένα ψωμί, ένα κρουασάν, μια τυρόπιττα. Κι όχι μόνο. Ποτέ δε μας είπε όχι:
«Όσο μπορώ θα ‘μαι δίπλα σας», μας έλεγε, «γιατί δεν ξεχνώ ποτέ ούτε πώς ξεκίνησα, ούτε πού βρίσκομαι. Και, σας παρακαλώ, να μείνει μεταξύ μας».
Ως «ευχαριστώ», θέλουμε να εκφράσουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους δικούς του ανθρώπους.
