Στοιχειώδες, αγαπητέ μου Γουάτσον, έλεγε ο Σέρλοκ Χολμς. Στην περίπτωσή μας αυτό θα ήταν να έχει προηγηθεί ο έλεγχος της ταυτότητας του/ης αρθρογράφου. After all, στην κλασική ρητορική το τοποθετημένο ήθος (positioned ethos) είναι ένας τύπος απόδειξης που βασίζεται στη φήμη του πομπού, εν προκειμένω αρθρογράφου, στην κοινότητα.
Εδώ, λοιπόν, ο αρθρογράφος μας (περισσότεροι του ενός για την ακρίβεια) είναι αγνώστων λοιπών στοιχείων και οι φωτογραφίες του(ς) είναι αγορασμένες από τράπεζες φωτογραφιών.
Ο λόγος για το Protagon.gr, το διαδικτυακό ενημερωτικό μέσο, για το οποίο ο ερευνητική ομάδα XYZ Contagion αποκάλυψε πως έχει τρεις τουλάχιστον αρθρογράφους, που δεν είναι υπαρκτά πρόσωπα. Το ωραίο είναι ότι το μέσο εν συνεχεία πασχίζει να μας κάνει να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε, απειλώντας μας πως θα συνεχίσει να ασκεί δημοσιογραφία και πως η χρήση των ψευδωνύμων είναι κοινή και αποδεκτή πρακτική για να προστατεύονται οι αρθρογράφοι και οι πηγές τους. Ναι, όταν κινδυνεύουν ή όταν θέλουν να δώσουν απόρρητες πληροφορίες που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή της. Όχι, όταν απλά θέλουν να γράψουν ένα άρθρο της σειράς.
Και όχι, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, αλλά μοιάζει μάταιη όλη η συζήτηση για το fact-checking και γενικότερα τους μηχανισμούς ελέγχου της αξιοπιστίας του δημοσιογραφικού περιεχομένου, την ώρα που τα ίδια τα μέσα σαμποτάρουν κατ’ αυτό τον τρόπο τη δουλειά τους.
Τέλος, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα ένα άρθρο να υπογράφεται από τον «ειδικό συνεργάτη» (κοινή πρακτική επί χρόνια των μέσων), του οποίου η ταυτότητα δεν αποκαλύπτεται για τους Χ λόγους και άλλο να δημιουργείται ένα δημοσιογραφικό προφίλ από το πουθενά.
Την άλλη φορά περιμένουμε άρθρο από το δαιμόνιο ρεπόρτερ Πίκο Απίκο για τη ζωή και το θάνατο της μυθιστορηματικής ψηφιακής περσόνας Μάνιας Τέκου που τάραξε λίγα χρόνια πριν το Facebook με τη ζωή και το θάνατό της.
