Ακούω πολύ συχνά τώρα τελευταία τη λέξη αξιοπρέπεια σε ιδιωτικές και δημόσιες συζητήσεις. Πόσα πράγματα χωράει αυτή η έννοια και πόσο μπορεί να ξεχειλώσει ; Την άκουσα προχθές, βλέποντας ένα απόσπασμα από το survivor (ναι το survivor!), από το γονιό ενός παίκτη που έλεγε γεμάτος καμάρι «είμαι πολύ περήφανος για το παιδί μου που έπαιξε με τόση αξιοπρέπεια και δεν αλλοιώθηκε η προσωπικότητά του».
Κι από κάτω τα πλήθη παραληρούσαν. Τι το τόσο αξιοπρεπές, αναρωτήθηκα, μπορεί να έχει η παρουσία σ’ ένα τηλεπαιχνίδι που αξίζει να περιβάλλεται με τόσες μεγαλοστομίες; Μπορεί να είναι συναρπαστική, μαχητική, ενδιαφέρουσα, να κόβει την ανάσα.
Αλλά αξιοπρεπής, δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί, γιατί έτσι χάνεται το μέτρο. Αξιοπρεπής μπορεί να χαρακτηριστεί η πορεία ζωής του σοβαρά ασθενή που δεν καταδέχεται να «κερδίζει» πράγματα, χρησιμοποιώντας παντού την ασθένειά του. Αξιοπρεπής είναι ο άστεγος που δεν καταφεύγει στο να ζητιανέψει, αλλά πουλάει τη Σχεδία, για να εξασφαλίσει μερικά ευρώ.
Αξιοπρεπείς είναι όλοι αυτοί που ενώ θα μπορούσαν να «πουλήσουν» κάτι (ομορφιά, εικόνα, εξουσία), για να πετύχουν κάτι άλλο, δεν το κάνουν. Μια τέτοια εικόνα υπάρχει στο μυαλό μου για την αξιοπρέπεια που κι αυτή, όπως και πολλές άλλες έννοιες, «ψηλώνει» και «χαμηλώνει» ανάλογα με το στόμα από το οποίο βγαίνει.
Ιωάννα
