Η ομηρική ιστορία του Αινεία είναι γνωστή από τα σχολικά μας χρόνια. Αλλά αισθάνομαι σήμερα την ανάγκη να την θυμίσω:
Μετά την άλωση της Τροίας, ο Αινείας με μερικούς Τρώες εξακολούθησαν να αμύνονται, ώσπου οι Αχαιοί τους διεμήνυσαν ότι τους δέχονται «υποσπόνδους», δηλαδή με συμφωνία να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, με την άδεια να πάρουν ο καθένας τους ό,τι μπορούσε να σηκώσει στα χέρια του από την περιουσία του. Και ενώ όλοι οι άλλοι γέμισαν και πήραν σακιά με χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα, χρήματα, ο Αινείας σήκωσε στους ώμους του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη. Τότε οι Αχαιοί, θαυμάζοντας την πράξη του αυτή, του επέτρεψαν να πάρει ελεύθερα και ό,τι άλλο ήθελε από το σπίτι τους.
Ο μύθος δηλοί πόσο σεβασμό απέδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες στους πρεσβύτες ή λευκίτες, τους ηλικιωμένους. Και πόσο σέβονταν ακόμη και τους εχθρούς τους, όταν αυτοί απέδιδαν την ίδια τιμή προς τους γηραιότερους. Πράγμα που καθιστά απεχθέστερη την σημερινή πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται από την συμπεριφορά ορισμένων νεοελλήνων στους οποίους έχει ανατεθεί, επί αδρά αμοιβή, η επαγγελματική φροντίδα ηλικιωμένων ατόμων σε κάποιους “οίκους ευγηρίας”. Ένθα ο όρος “ευγηρία” χρησιμοποιείται κατά σχήμα οξύμωρο, όπως λέμε το ξύδι γλυκάδι. Πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει, περιγράφοντας μιαν αποκρουστική, απάνθρωπη πραγματικότητα, η δικογραφία που έχει σχηματισθεί για το κατ’ όνομα γηροκομείο και κατά πράξη κολαστήριο των Χανίων, όπου οδηγήθηκαν σε θάνατο, δια της συστηματικής εξαθλιώσεως, δεκάδες “τρόφιμοι”. Αντιγράφω από το ρεπορτάζ της ημέρας:
“Σύμφωνα με τη δικογραφία καταλογίζεται ότι χορηγούσαν ακόμα και αποφάγια προηγούμενων γευμάτων, ακόμα και επικίνδυνα εντόσθια ζώων που παρέχονταν δωρεάν από επιχειρηματίες του είδους Παράλληλα, αναφέρεται ότι με βάση την επεξεργασία των οικονομικών στοιχείων, εσόδων, εξόδων, δαπανών κλπ για την σίτιση των φιλοξενουμένων φέρεται ότι η ημερήσια δαπάνη που καταβαλλόταν από τη δομή για την σίτιση εκάστου ηλικιωμένου ήταν 0,55 ευρώ”.
Θα δικασθούν οι φυσικοί αυτουργοί αυτού του εγκλήματος. Αλλά ποιος θα δικάσει εκείνους που υποτίθεται ασκούσαν εποπτεία και “τακτικούς ελέγχους” και χορηγούσαν αφειδώς πιστοποιητικά “καλής λειτουργίας” στο συγκεκριμένο κολαστήριο; Αυτοί δεν έχουν καμιά ευθύνη έναντι των θυμάτων και των οικογενειών τους; Ιδίως όταν “έγραφαν” στα παλιά τους παπούτσια τις επανειλημμένες καταγγελίες ανθρώπων που πέρασαν από το προσωπικό της συγκεκριμένης δομής;
