Δεν είναι όλα εξετάσεις

Σε αυτή τη χώρα, ως γνωστόν, επικρατεί το εξετασιοκεντρικό σύστημα. Στα πάντα. Από το εκπαιδευτικό σύστημα ως τις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης. Κατέχεις την τεχνική της αποστήθισης; Περνάς. Δεν την κατέχεις, απορρίπτεσαι. Εκπαιδεύτηκες σωστά από το δάσκαλο οδήγησης να παρκάρεις, έστω υπολογίζοντας χάρη στα σημάδια στο πίσω τζάμι; Πέρασες και κέρδισες μια θέση στη λίστα των υποψήφιων θυμάτων τροχαίων.
Δεν σου μιλά ποτέ κανείς στα σοβαρά για την οδική ασφάλεια. Σε κάνουν να αντιμετωπίζεις την εξέταση για το δίπλωμα οδήγησης, ως μια ακόμη εξέταση, ενώ στην πραγματικότητα το ζήτημα είναι μη γίνεις «ο χάρος που βγήκε παγανιά».
Σου πιπιλίζουν τα αυτιά να αποστηθίσεις τα σήματα των αποστάσεων για μην κοπείς στις εξετάσεις. Κι ύστερα τα ξεχνάς και περνάς τις πινακίδες της υποχρεωτικής παραχώρησης κυκλοφορίας για ελευθέρας. Κι όποιον πάρει ο χάρος πάλι…
Ποτέ μα ποτέ δεν σου λέει κάποιος –το σχολείο δηλαδή- ότι η οδήγηση είναι κουλτούρα. Δεν μπορεί να θέλεις να θεωρείσαι σοβαρός άνθρωπος και να πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι μετά τα 140 χιλιόμετρα την ώρα δε βρίσκεσαι σχεδόν σε αποστολή αυτοκτονίας.
Είναι ψιλά γράμματα η συμπεριφορά απέναντι στους πεζούς και ο σεβασμός των διαβάσεων.
Κάπως έτσι φτάνουμε κάθε τρεις και λίγο να κλαίμε ανθρώπους που δεν ξεκίνησαν ακόμα τη ζωή τους. Γιατί δεν μάθαμε στο μάθημα οδήγησης να εκτιμούμε πρωτίστως τον εαυτό μας.
Ιωάννα