Τυλιγμένοι στο ζουρλομανδύα του λαϊκισμού και της ανοησίας, χάσαμε τα λογικά μας. Αισθανόμαστε ότι “ζούμε ανάμεσά τους” και φοβόμαστε ότι η επόμενη συνάντηση με κάποιον που έως τώρα φάνταζε λογικός, θα αποκαλύψει νέο μύστη του σωρραϊσμού και πάσης άλλης ψυχασθένειας.
Τι έγινε, ρε παιδιά, που έλεγε κι ο Σπύρος στους “Απαράδεκτους”. Γέμισε ο τόπος ψευτοπροφήτες και σαλτιμπάγκους και δεν το πήραμε χαμπάρι; Κάθε χωριό ένας τρελός, στο δικό μας όλοι. Ή μήπως όχι;
Εκεί δειλά-δειλά μια φωνούλα λέει “μη φοβάσαι, δεν είναι περισσότεροι, απλά ακούγονται περισσότερο”. Έχοντας αναπτύξει τρελές δεξιότητες στην επικοινωνία του παραλόγου, με πλήρη συνέπεια και αφοσίωση στη θέση “όσο πιο μεγάλο το ψέμα ή η ανοησία, τόσο πιο μεγάλες διαστάσεις θα πάρει”, οι θιασώτες του σωτήρα της χώρας Αρτέμη και πολλοί άλλοι που εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία έχουν καταφέρει να παρουσιάζουν εαυτόν ως λογικό και μάλιστα με επιχειρήματα, κάνοντας το δόλιο συνομιλητή να αρχίσει να αισθάνεται παράξενα έως και μειονεκτικά.
Μην ταράζεστε, δεν το πάθατε μόνο εσείς, ακούγοντας το Σώρρα να μιλάει με τεράστιο μίσος για τους ανθρώπους με αναπηρία. Φανταστείτε τι θα πάθαιναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οπαδοί της ευγονικής, αν τον έβλεπαν φάτσα φόρα.
