Είναι εύκολο και σύνηθες στους πολιτικούς να προδιαγράφουν για το μέλλον, η να κατασκευάζουν για το παρόν, μια εικονική πραγματικότητα, βάσει του δικού τους επιθυμητού. Παίζοντας συνήθως με τα στατιστικά δεδομένα. Αλλά η οικονομία δεν μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης με τέτοιου είδους τεχνάσματα. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο, πέρα από τις «εκτιμήσεις» των πολιτικών να παρακολουθούμε και εκείνες των ειδημόνων. Τόσο των τεχνοκρατών όσο και εκείνων που πράγματι κινούν την οικονομία.
Η κυβέρνηση δίνει τώρα, για το 2017 τις δικές τις εκτιμήσεις που συνιστούν το «αριστερό success story». Εκτιμήσεις γεμάτες ανάπτυξη και πλεονάσματα. Αλλά απέναντι σε αυτές τις σκόπιμος υπεραισιόδοξες πολιτικές εκτιμήσεις, εκφράζονται, την ίδια ώρα, οι ενστάσεις των ειδικών. Εκείνων που γνωρίζουν από οικονομία. Όπως το ανεξάρτητο όργανο που ονομάζεται «Δημοσιονομικό Συμβούλιο». Το οποίο συγκροτήθηκε από αυτή την κυβέρνηση το 2015. Και το οποίο στην πρώτη έκθεση του, προειδοποιεί:
Η επίτευξη των στόχων του 2017 εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από σειρά προϋποθέσεων και συνθηκών, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έχουν διασφαλισθεί. Και αυτές είναι η βελτίωση του οικονομικού κλίματος, η ταχύτατη εκκαθάριση του δανειακού χαρτοφυλακίου των τραπεζών και η αντιμετώπιση της υπερφορολόγησης της οικονομίας.
Την ίδια ώρα και ο ΣΕΒ εκφράζει τις δικές του επιφυλάξεις για το μείγμα οικονομικής, ιδίως δε δημοσιονομικής, πολιτικής που ακόλουθη η κυβέρνηση, επισημαίνοντας, στο εβδομαδιαίο δελτίο του, το αυταπόδεικτο: Η δημοσιονομική προσαρμογή προήλθε περισσότερο από αύξηση φόρων παρά από περικοπή δαπανών. Ότι δηλαδή το κράτος εξακολουθεί να είναι σπάταλο. Και για να καλύψει αυτές τις «ανάγκες» του στραγγαλίζει την πραγματική οικονομία και τους πολίτες με όλο και περισσότερους φόρους, τέλη, εισφορές.
Αλλά ίσως η τραγικότερη επισήμανση είναι αυτή που γίνεται από το «Δημοσιονομικό Συμβούλιο» σε σχέση με τις προοπτικές της απασχόλησης, με τον εφιάλτη της ανεργίας:
«Όταν υπάρχουν μακροχρόνιες προβλέψεις που αναφέρονται σε διατήρηση της ανεργίας σε “διψήφια ποσοστά μέχρι τα μέσα του αιώνα”(!), η ανισορροπία της αγοράς εργασίας εκτός από την παραγωγική υποβάθμιση και τη χρόνια αστάθεια της οικονομίας κινδυνεύει να διογκώσει περαιτέρω και να καταστήσει χωρίς επιστροφή τη διαρροή στο εξωτερικό του πιο ανταγωνιστικού και δυνητικά παραγωγικού νεανικού δυναμικού».
Πικρές διαπιστώσεις, αλλά αληθείς.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
