Όταν, προ έτους, μπήκαμε στην πανδημία, ο μέσος όρος, ως προς τις ηλικίες εκείνων που καταγράφονταν ως κρούσματα, ήταν πάνω από τα 65 έτη. Τώρα η «διάμεση ηλικία» παραμένει ψηλά, κοντά στην ηλικία των 70, μόνο για εκείνους που χάνουν τη ζωή τους, που υποκύπτουν στις παρενέργειες του ιού, έχοντας, έκαστος, αρκετά «υποκείμενα νοσήματα». Αντιθέτως, ως προς τα συνεχώς αυξανόμενα, το τελευταίο διάστημα, κρούσματα, τα δεδομένα δείχνουν μια πολύ επικίνδυνη αλλαγή. Η οποία πρέπει να μας προβληματίζει όλους.
Την πρωτιά δεν την έχουμε πια οι «παππούδες» και οι «γιαγιάδες». Διότι είμαστε το τμήμα εκείνο της κοινωνίας το οποίο, προφανώς, ακολουθεί το δόγμα «ο φόβος φυλάει τα έρημα». Δείχνουμε πολύ μεγαλύτερο βαθμό συμμόρφωσης «προς τα υποδείξεις». Ο μέγας χαλασμός γίνεται σε νεώτερες και πιο …απείθαρχες ηλικίες. Με αποτέλεσμα, συμφώνως προς τα τελευταία επίσημα στοιχειά του ΕΟΔΥ, η «διάμεση ηλικία» των κρουσμάτων να έχει κατεβεί πολύ χαμηλότερα. Στα 44 έτη. Στη γενιά των σαραντάρηδων. Αλλά και ακόμη χαμηλότερα:
*** Το 41,6% των κρουσμάτων αναφέρεται σε ανθρώπους ηλικίας 40-64 ετών.
*** Σε αρκετά υψηλό ποσοστό, 35,1% ανέρχονται τα κρούσματα στην ηλικιακή ομάδα των κατά τον κ. Βούτση «ημιπιτσιρικάδων». Δηλαδή τις ηλικίες 19-30 ετών.
Όταν όμως ο ιός κάνει θραύση ανάμεσα στους εικοσάρηδες, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες και πενηντάρηδες, ενώ οι συνήθεις χώροι κοινωνικής συνάθροισης αυτών των ηλικιών, οι καφετέριες, τα μπαράκια, τα μεζεδοπωλεία και γενικώς η εστίαση, παραμένουν κλειστά επί τόσους μήνες, που αποδίδεται η αιτία αυτής της διασποράς; Μήπως χρειάζεται να ψαχτούμε περισσότερο ως προς το ποιες συμπεριφορές επιδεινώνουν τόσον δραματικώς το «ιικό φορτίο»;
Ασφαλώς η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη. Οι αιτίες είναι πράγματι πολλές. Αλλά επιτρέψτε μου να πιστεύω, να φοβάμαι, ότι μια επικίνδυνη παράμετρος είναι το είδος εκείνο του «κοινωνικού συγχρωτισμού», που αναφέρεται στις «μαζικές πολιτικές κινητοποιήσεις». Πότε για τον νόμο της Κεραμέως, πότε για τον Κουφοντίνα, πότε για ο,τιδήποτε, κρίνεται ως πρόσφορο για πολιτική μόχλευση. Κινητοποιήσεις οι όποιες υποκινούνται, δυστυχώς όχι μόνον από εξωκοινοβουλευτικά «γκρουπούσκουλα» μπαχαλάκηδων, αλλά ακόμη και από επίσημα κόμματα. Τα οποία ενώ οφείλουν να προστατεύουν τους πολίτες, τους εξωθούν στην έκθεση στην πανδημία, με αυτές τις συγκεντρώσεις εκατοντάδων ατόμων. Στις όποιες, όλα τα μέτρα προφύλαξης «πάνε περίπατο».
Η δημόσια ζωής μας χρειάζεται περισσότερη υπευθυνότητα.
