ΠΡΟΣ
Την εφημερίδα Κοζάνης ̈Ο ΧΡΟΝΟΣ ̈
Αξιότιμε κ. Διευθυντά,
Ομολογώ ότι προβληματίστηκα πολύ πριν αποφασίσω να σας γράψω αυτό που μου συνέβη, αλλά η αγάπη μου για την πόλη μου, μου επέβαλε να το κάνω και εξηγούμαι: Προ ημερών αποφάσισα να κάνω έναν περίπατο στο πάρκο της πόλης που βρίσκεται στο στρατόπεδο.
Περνώντας από μια οδό, έμεινα έκπληκτος όταν είδα το όνομά της: Οδός (άκουσον- άκουσον!) Μινωταύρου! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση ώρα έμεινα σ ́ αυτή τη στάση. Δεν μπορούσα να χωνέψω ποια αρμόδια επιτροπή του Δήμου, είχε την ευαισθησία(!) να δώσει αυτό το όνομα σε δρόμο της πόλης. Ίσως δεν γνώριζαν οι αφελείς, ότι το κτήνος αυτό είχε φάει τη μισή νεολαία της αρχαίας Αθήνας και από ευγνωμοσύνη χάρισαν αυτό το όνομα στην άμοιρη Κοζάνης.
Ήμουν τόσο αφηρημένος με την ονομασία, που δεν αντιλήφθηκα ότι με πλησίασε ένας κύριος, ο οποίος βλέποντάς την κι αυτό χαμογέλασε και άρχισε να μου λέει: «Βλέπετε; Ενώ το τέρας αυτό κατέφαγε τα παιδιά και το τίμησαν, υπήρξαν άνθρωποι της πόλης που έδωσαν την ψυχή τους και τις περιουσίες τους γι ́ αυτήν και δεν τιμήθηκαν». Συγκινημένος, σχεδόν, μου τόνισε επίσης: «πως ενώ ο πατέρας του αφιέρωσε τη ζωή του για την Κοζάνη, η αρμόδια επιτροπή δεν έβρισκε δρόμο(!) για να βάλει το όνομά του, παρόλο που πάρθηκε απόφαση από το Δημοτικό Συμβούλιο. Του πρότειναν, μάλιστα, να ψάξει ο ίδιος να βρει κάποιο δρόμο και να τους ενημερώσει, πράγμα που δεν έγινε!
Συνεχίζοντας, μου ανέφερε και μια άλλη τρανταχτή περίπτωση Κοζανίτη «που ενώ χάρισε ολόκληρη την περιουσία του στην Κοζάνη, δεν τιμήθηκε αναλόγως».
Γεννήθηκε στην πόλη μας και αργότερα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε, προόδευσε, έκανε περιουσία, αλλά ποτέ του δεν ξέχασε την πατρίδα του. Σαν δημότης Κοζάνης ερχόταν και ψήφιζε και αυτός και η σύζυγός του όλα τα χρόνια, γιατί δεν ήθελαν να ξεκοπούν απ ́ την Κοζάνη.
Πριν πεθάνει, δώρισε όλη του την περιουσία και δύο διαμερίσματα στη Θεσσαλονίκη, μιας και δεν είχε απογόνους. Προηγουμένως, βοήθησε σχεδόν όλα τα ιδρύματα, πολιτιστικούς συλλόγους, εκκλησίες, σχολεία, μουσείο της πόλης. Για όλα αυτά, ο δήμος είχε την ευγένεια να παραχωρήσει χώρο στα κοιμητήρια για το ζεύγος, γιατί ήθελαν να ταφούν στην Κοζάνη. Μέχρι σήμερα, η αρμόδια επιτροπή δεν ευαισθητοποιήθηκε να συνέλθει και να τιμήσει το τέκνο αυτό. Και ρωτώ, συνέχισε ο κύριος «με ποιόν τρόπο θα προσελκύσουμε άλλους συμπολίτες μας να γίνουν ευεργέτες της πόλης, αφού καταλαβαίνουν τι τους περιμένει, θα πέσουν στην αφάνεια!, αυτά δεν τα βλέπει η Δημοτική Αρχή;».
Αποχαιρέτισα τον προβληματισμένο αυτόν κύριο και πήρα το δρόμο για το σπίτι μου. Φθάνοντας στην πλατεία που βρίσκεται δεξιά της οδού Παύλου Μελά, έκπληκτος βλέπω μια τεράστια καινούρια πινακίδα με κάποιο όνομα. Ρωτώ έναν γέροντα που καθόταν στο παγκάκι, ποιος είναι αυτός και πότε μπήκε αυτή η πινακίδα και μου απάντησε ότι είναι τέκνο της πόλης και η πινακίδα μπήκε πρόσφατα! Φαίνεται ότι η αρμόδια επιτροπή λειτουργεί τελικά, αλλά όταν θέλει.
Αισθάνθηκα πολύ απογοητευμένος από όλα τα παραπάνω για την πόλη μου, γι ́ αυτό και θέλησα να σας τα γράψω και αν θέλετε να τα δημοσιεύσετε στην έγκριτη εφημερίδα σας.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων
Με τιμή
*Ο συντάκτης του κειμένου ζήτησε να διατηρηθεί η ανωνυμία του. Τα στοιχεία του βρίσκονται στην διάθεση της εφημερίδας μας.
