Το φτηνό χορόδραμα του μεσημεριού -που έχει επεκταθεί σε όλες τις ζώνες και όλα τα μέσα- κόβει εισιτήρια ανάλογα με την ταύτιση που μπορεί το θέμα του να δημιουργήσει στο κοινό. Όσο πιο κοντά φτάσουν οι κάμερες στο χώρο του συμβάντος, τόσο πιο πολύ θα πουλήσει το προϊόν. Μπίνγκο!
Ας μην βιαστούμε, βέβαια, να χρεώσουμε την εξέλιξη αυτή στην τωρινή σοσιαλμιντιακή-ηλεκτρονική εποχή και τη σύγχρονη ηθική, γιατί οι παλιότεροι θα σπεύσουν να μας θυμίσουν ότι κάποτε οι εφημερίδες δημοσίευαν πρωτοσέλιδες φωτογραφίες με τα καμμένα πτώματα από τα αεροπορικά δυστυχήματα.
Πάντα, λοιπόν, το θέμα έβγαινε με βάση τα κλασικά κριτήρια της επιλογής ειδήσεων που είναι αίμα, βία, σεξ κλπ. Κοινώς, το ψωμί του αστυνομικού συντάκτη βγαίνει πάνω στον πόνο των άλλων. Είναι κομμάτι του job description.
Το θέμα είναι να μην περάσεις τα εσκαμμένα. Να μην πηδήξεις το μαντρότοιχο που σε κάνει από δημοσιογράφο κοράκι. Εκεί πρέπει να τηρήσεις τις αποστάσεις που χωρίζουν τον άνθρωπο από το στυγνό επαγγελματία.
Για το κοινό όλα αυτά είναι το εθιστικό junk food του. Όσο περισσότερο του δώσεις, τόσο περισσότερο θα θελήσει αχόρταγα, χωρίς να φοβάται μήπως πάρει υπερβολική δόση. Εκεί πίσω από την οθόνη ο καθένας και η καθεμιά μας γίνεται κάτι άλλο, λες και γιγαντώνονται οι πλάνες και οι φόβοι μας. Αν το εικονικό γινόταν πραγματικό, άνετα θα μετατρεπόμασταν σε αφηνιασμένα πλήθη που απαιτούν το θάνατο δια λιθοβολισμού.
Κι αυτό πρέπει να το προσέξουμε, γιατί κάναμε πολλά βήματα ως κοινωνία, για να τα αφήσουμε να πάνε χαμένα.
