Γράφαμε και χθες για το site, οι αρθρογράφοι του οποίου δεν είναι υπαρκτά πρόσωπα, αλλά ψεύτικα προφίλ με φωτογραφίες αγορασμένες από τράπεζες φωτογραφιών. Και αν το site παραδεχόταν το λάθος του, θα είχαμε μια ελπίδα ότι μπορεί να κερδηθεί η μάχη της αξιοπιστίας για τη δημοσιογραφία.
Έλα μου, όμως, που το site επιμένει ότι αυτή είναι μια πολύ ok πρακτική και δεν υπάρχει θέμα; Μάλιστα, συνδέει σκοπίμως το θέμα της ψευδωνυμίας, ως παλιάς πρακτικής στη δημοσιογραφία για πολύ συγκεκριμένους λόγους, με την εξαπάτηση του πολίτη που διαβάζει έναν αρθρογράφο, ο οποίος τελικά είναι ανύπαρκτο πρόσωπο.
Μα, η αρθρογραφία είναι κατεξοχήν το είδος εκείνο του δημοσιογραφικού λόγου, στο οποίο παίζει ρόλο το θάρρος της γνώμης και η βαρύτητα της υπογραφής.
Και αν πάμε ένα βήμα παρακάτω σκεφτείτε ποιοι κίνδυνοι ξεπροβάλουν στην εποχή του ChatGPT και των bots, όπου ο καθένας θα μπορεί να δημιουργήσει όχι μια, αλλά πολλές περσόνες, οι οποίες θα λένε τα ίδια πράγματα.
Αν αυτό δεν είναι προπαγάνδα, τότε τι είναι; Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν, σε κάποιες περιπτώσεις το mea culpa είναι η μοναδική αποδεκτή απάντηση.
