“Η αλήθεια πονάει, το ψέμμα σκοτώνει” ήταν γραμμένο -μεταξύ άλλων αποφθεγμάτων- στο τετράδιο της κολλητής του γυμνασίου, στην εποχή που τα ρητά τύπου Κοέλιο κοσμούσαν τα βιβλία ελλείψει φεισμπουκικών τοίχων.
Τι να κάνουμε, όμως, που μας αρέσει το τερατώδες ψέμμα, αυτό που μας χαϊδεύει τα αυτιά και σταδιακά μας αποκοιμίζει σ’ ένα βαθύ και ατάραχο -σχεδόν νεκρικό- ύπνο;
Πόσες φορές σε αυτά τα έξι χρόνια ξυπνήσαμε στ’ αλήθεια για να δούμε ότι το πραγματικό κακό που μας έχει συμβεί τείνει να μοιάσει σε αυτό που η Άρεντ περιέγραψε ως κοινοτοπία του κακού; Ποιου; Ότι γεμίσαμε κάθε είδους προκαταλήψεις και φορέσαμε παραμορφωτικούς φακούς που μας κάνουν να βλέπουμε τα πράγματα μονομερώς, επιτρέποντας καταστάσεις αδιανόητες, όπως το να καίγονται άνθρωποι επειδή εργάζονται σε συστημικές τράπεζες, να ακούγονται συνθήματα για κρεμάλες απο τον άθλιο όχλο-συνονθύλευμα αριστεροδεξιών εξτρεμιστών της άνω και κάτω πλατείας ή να γεμίζει το Κοινοβούλιο απο πολεμοχαρείς τύπους που ονειρεύονται ηρωϊκές εξόδους.
Σε αυτή τη νέα κανονικότητα διάφορες απερίγραπτες πράξεις καταλήγουν να αποτελούν ρουτίνα και να γίνονται αποδεκτές ως “ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα”.
Και πάντα η ευθύνη αλλού, η μπάλα στην εξέδρα, μαζί με τις δεήσεις ότι θα εμφανιστεί ως δια μαγείας ο 12ος παίκτης που θα τα βάλει όλα σε σειρά. Κοινώς φασκελοκουκούλωστα.
