Γελοιογραφία και πολιτική ορθότητα

2 Min Read

Ανέκαθεν θεωρούσα τους γελοιογράφους τους πιο έξυπνους των γραφείων μιας εφημερίδας. Αυτό που όλοι οι άλλοι πασχίζουν να πουν με λέξεις, ενίοτε πολλές, εκείνοι καταφέρνουν να το πουν με μερικές μόνο γραμμές που τραβούν.
Συμφωνείς, διαφωνείς με ένα σκίτσο, το πιθανότερο είναι ότι θα «παραδεχτείς» τον δημιουργό του που καταφέρνει να σχηματοποιήσει μια πολιτική συζήτηση, να της δώσει πρόσωπο, να αφήσει αιχμές και να βγάλει και γέλιο. Όλα αυτά ταυτόχρονα.
Τα όρια της γελοιογραφίας, όπως και της σάτιρας, είναι δυσδιάκριτα. Αν της προσθέσουμε πολιτική ορθότητα, το σίγουρο είναι ότι θα χάσουμε από τη σπιρτάδα της. Δεν μπαίνει σε ζυγαριά η γελοιογραφία. Ούτε έχει νόημα να μετράμε πόσες φορές έβαλε στο στόχαστρο τον τάδε ή το δείνα. Μοναδική, ίσως, εξαίρεση τα θρησκευτικά σύμβολα, κι εκεί γιατί η διαφορετική κουλτούρα και ανάγνωση μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες, όπως στο παρελθόν.
Η κριτική που γίνεται στα σκίτσα του Αρκά περί μονομανίας το τελευταίο διάστημα, μπορεί να έχει κάποια βάση. Όπως κι εκείνη που γινόταν στη σάτιρα του Λαζόπουλου, λίγα χρόνια πριν. Είναι αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιουργείται και σταδιακά οδηγεί στο να χάσει τη γοητεία, την αίγλη και τελικά την δημοφιλία ο δημιουργός της.
Έχει σημασία, όμως, να επιμείνουμε στο ότι ο κάθε δημιουργός έχει το δικαίωμα της έκφρασης κι αυτό σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι το σημαντικότερο απ’ όλα.

Ιωάννα

Μοιραστείτε την είδηση