«Φιλαράκι, για ένα μόνο λεπτό θα το αφήσω», συνοδεία της χαρακτηριστικής κίνησης, με την οποία σε εκβιάζει να πεις ή μάλλον να νεύσεις «Ο.Κ.».
Αν αθροίσουμε τα λεπτάκια του καθενός, θα γεμίσουμε αμέτρητες ώρες καθαρής γαϊδουριάς. Γιατί γαϊδουριά λέγεται να αφήνεις το αυτοκίνητό σου φαρδύ πλατύ στη μέση του δρόμου, για να πάρεις τα ρούχα από το καθαριστήριο. Εκτός αν δεν σου το είπε κανείς στα τόσα χρόνια της ενήλικης ζωής σου, οπότε σε συγχωρούμε.
Το λεπτάκι, βέβαια, του παράνομου παρκαρίσματος είναι το κερασάκι στην τούρτα του «χαμένου χρόνου» (όχι του Προύστ), αλλά της «μαύρης τρύπας» της ζωής μας. Κοντά σ’ αυτό, βρίσκεται το λεπτάκι του υπαλλήλου που πετάχτηκε μέχρι το φούρνο για τις τυρόπιτες του lunch-break και πολλά άλλα που εξαφανίστηκαν στην ίδια πάντα λογική του «δεν έγινε μωρέ και κάτι».
Όλοι γινόμαστε καθημερινά «το φιλαράκι» που κλέβει, χωρίς να περάσει καν να το αντιληφθεί, το χρόνο των άλλων. Το κακό ξεκίνησε από την παιδική μας κιόλας ηλικία, όταν κανείς δεν μας είπε ότι η σωστή διαχείριση του χρόνου, τόσο του δικού μας, όσο και των άλλων, είναι το άλφα και το ωμέγα στη ζωή μας, η οποία ούτως ή άλλως σε λεπτά και σε στιγμές μετριέται.
Κι όταν το ένα λεπτό το δικό σου συγκρούεται με το ένα λεπτό το δικό μου, τότε εκεί κάπου έχουμε πρόβλημα και οι δύο.
