Γραφικές ιστορίες ελληνικότατης γραφειοκρατίας

«Τι χρωστάμε πάτερ;» ρώτησε ο μανάβης μου τον ιερέα που συνόδευε την πεθερά του στην τελευταία της κατοικία, στον Αμπελώνα της Λάρισας. «Ό,τι θέλεις τέκνο μου», απάντησε εκείνος. «Δηλαδή είναι αρκετό ένα εικοσάρικο;» ξαναρώτησε ο τεθλιμμένος γαμβρός. Όχι διότι είναι τσιγκούνης, αλλά διότι το εικοσάρικο δεν βγαίνει και τόσο εύκολα στο μικρό μανάβικο που εργάζονται ο ίδιος και η γυναικά του, έχοντας να συνδράμουν και δυο παιδιά, πτυχιούχε μεν, αδιόριστα δε, ενίοτε ευκαιριακώς και ανασφαλίστως απασχολούμενα. «Το ογδόντα τοις εκατό των ανθρώπων δίνουν συνήθως κάτι παραπάνω από ένα πενηντάρικο» τον ενημέρωσε ο ιερέας.
Έδωσε ο άνθρωπος το πενηντάρικο, του έκοψε ο ιερέας μια νομιμότατη απόδειξη παροχής υπηρεσιών για το ποσόν που έλαβε και, ως εδώ, όλα ήταν καλώς καμωμένα. Μόνον ως εδώ όμως. Διότι ο «αυθορμήτως» ενισχύων την ενορία, «για την ψυχή της αποθαμένης», έκρινε ότι δεν του χρειάζεται η απόδειξη, να την καταχωρήσει κάπου. Και την πέταξε. Αμ δε.
Όταν η σύζυγο του υπέβαλε τα χαρτιά στο τοπικό γραφείο του ΕΦΚΑ, στον οποίο έχει ενταθεί και ο ΟΓΑ, ο ασφαλιστικός οργανισμός που κάλυπτε την εκλιπούσα, προκειμένου να πάρουν το προβλεπόμενο ποσόν για τα έξοδα της κηδείας, άκουσε έκπληκτη ότι δεν μπορούσε να πάρει τα χρήματα, διότι τα «παραστατικά» με τα οποία συνόδευε την αίτηση «δεν ήταν πλήρη». Στον ισχυρισμό της ότι «δεν λείπει τίποτε, αφού σας προσκομίζουμε και το χαρτί του ληξιαρχείου που πιστοποιεί τον θάνατο και την νόμιμη απόδειξη του γραφείου τελετών», η απάντηση ήταν ότι «λείπει η απόδειξη του παπά. Τώρα ο κανονισμός του ΕΦΚΑ απαιτεί να υπάρχει και η απόδειξη του παπά που έκανε το ξόδι».
Άνθρωπος με κατανόηση ο ιερέας, δεν αρνήθηκε να εκδώσει μια νέα απόδειξη και το ζήτημα θεωρήθηκε λήξαν. Αλλά ας μου ξηγήσει κάποιος, διότι δεν το καταλαβαίνω. Γιατί χρειάζεται και «η απόδειξη του παπά»; Και τι συμβαίνει στις περιπτώσεις που κάποιος είναι άθεος και οι δικοί του τον κατευοδώνουν με πολιτική κηδεία, όπως προ ημερών τον καλό συνάδελφο και φίλο Αλέξη Οικονομίδη;
Γιατί δεν είναι αρκετή η ληξιαρχική πράξη και το τιμολόγιο του γραφείου τελετών; Γιατί ψάχνουμε να βρούμε επιπλέον γραφειοκρατικά εμπόδια, ακόμη και ενώπιον του θανάτου, προκειμένου να αποδώσουν οι «φορείς», εκείνα που οφείλουν να παρέχουν;