Θυμάμαι μετά τις πρώτες επιτυχίες του Κεντέρη, τη λύσσα να τον κάνουμε ήρωα με το ζόρι. Και να σου τα καράβια και να σου οι δρόμοι και να σου οι πλατείες. Όσοι τότε τολμούσαν να πουν κάτι διαφορετικό κινδύνευαν να θεωρηθούν ελλειμματικοί σε πατριωτικό αίσθημα, για να μην πούμε κάτι πιο βαρύ.
Ο Κεντέρης δεν ήταν η πρώτη, ούτε η μόνη περίπτωση. Προηγήθηκαν άλλοι και έπονται περισσότεροι. Πρόσωπα που θέλαμε τη μια βραδιά να θεοποιήσουμε για όλους τους λάθος λόγους και την επόμενη αποκαθηλώσαμε με συνοπτικές διαδικασίες.
Τα ίδια συνέβησαν και μετά την δίκαιη (για να μην παρεξηγούμαστε) απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνταν στην Τουρκία. Υπερβολές. Πρωθυπουργικά αεροσκάφη και τιμητικά αγήματα πρωταγωνίστησαν, δίνοντας και πάλι το πλαίσιο της αντίληψης και της αξιολόγησης των περισσοτέρων πραγμάτων στη χώρα μας.
Κοινώς δεν έχουμε μέτρο ούτε στον πόνο, ούτε στη χαρά. Ξοδεύουμε τα πατριωτικά μας συναισθήματα με όλους τους λάθος τρόπους και όταν έρχεται η ώρα να τα επικαλεστούμε, δεν μας έχει μείνει τίποτα. Κι αρχίζουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας, γιατί δεν έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε τις πραγματικές ηρωϊκές πράξεις από τα καθήκον και τις λάιτ εθνικές επιτυχίες γιουριβιζιονικού επιπέδου που απλά ντοπάρουν το εθνικό μας εγώ.
Ιωάννα
[email protected]
