Όπως και να το κάνουμε είναι διαφορετικό να απολυθείς από το συνοικιακό μαγάζι του κυρ-Χρήστου απο το να απολυθείς απο το μαγαζί γωνία του κυρ-Σταύρου του Ψυχάρη. Στη μεν μια περίπτωση θα το ξέρεις εσύ, η οικογένεια και οι φίλοι σου που θα σου προσφέρουν μερικά λόγια αγάπης, ενώ στην άλλη θα γίνεις εκών άκων πρωταγωνιστής του πανελλήνιου διαγωνισμού εκτόξευσης χολής προς τον πλησίον.
Πάντα έτσι ήταν και συνεχίζει να είναι. Ο εργαζόμενος να παίρνει λίγη έως πολύ λάμψη απο το αφεντικό (θυμηθείτε κάτι κυρίες που δούλευαν για την Prada και είχαν περισσότερο ύφος κι απο την ίδια τη Miuccia) και στη συνέχεια να εισπράττει μερίδιο του λέοντος στη χολή που εκτοξεύουν όλοι αυτοί που κάποτε σπρώχνονταν για να βρεθούν κοντά στο αφεντικό του.
Εξαίρεση οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα. Αυτοί ανήκουν αποκλειστικά στις κατηγορίες “καλά να πάθουν τα παλιοτόμαρα” ή “συναυλία για τους άδικα απολυμένους”. Η κατάταξη στις κατηγορίες γίνεται με βάση το “πακετάρισμα” που έχει καταφέρει να κάνει ο συνδικαλιστικός τους φορέας.
Μόνο, λοιπόν, όταν σταματήσει να πιάνει για τα καλά η προπαγάνδα και κουνήσουμε λίγο το κεφάλι μας, θα αντιληφθούμε ότι στην τελική όλοι απολυμένοι του κυρ-Χρήστου είμαστε και δυστυχώς έχει χώρο και για άλλους ακόμα αυτή η βάρκα.
