Η Ευρώπη άπλωσε τα πόδια της, χωρίς να λάβει υπόψη ότι δεν έφτανε το πάπλωμά της. Έκρυψε κάτω απο το ίδιο πάπλωμα όλα τα προβλήματα και τις διαφορετικότητές της με μια μεταφυσική σχεδόν εμπιστοσύνη ότι έτσι θα λύνονταν. Τα έκρυψε, δεν τα αντιμετώπισε, γι’ αυτό και τώρα που ζόρισαν τα πράγματα αυτά “σκάνε” το ένα πίσω από το άλλο, δίχως σταματημό.
Καταπιεσμένοι πρώην κομμουνιστές, ταλαίπωροι Βαλκάνιοι, οι μέχρι πριν λίγο καιρό μην έχοντες στον ήλιο μοίρα, τώρα πια με τη νέα τους ταυτότητα διεκδικούν με ζήλο να γίνουν βασιλικότεροι του βασιλέως. Όχι, βέβαια, χωρίς τις πλάτες των βόρειων συμμάχων τους.
Έτσι αυτό που ήταν πλούτος έγινε η αχίλλειος πτέρνα μιας ολόκληρης ηπείρου που έχει να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις της. Γιατί η Ευρώπη πάνω απ’ όλα είναι οι κατακτήσεις στο επίπεδο των ατομικών και των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Ευρώπη είναι να ταξιδεύεις ελεύθερα. Ευρώπη είναι να δουλεύεις ελεύθερα. Ευρώπη είναι να μαθαίνεις ελεύθερα. Ευρώπη είναι να σκέφτεσαι ελεύθερα. Ευρώπη είναι να μιλάς ελεύθερα.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ, αλλά δεν έχει κανένα νόημα. Ναι, πιθανόν να βρισκόμαστε μπροστά σε μια σύγκρουση πολιτισμών. Αλλά είναι κι αυτό μέρος της ζωής. Ο πιο ήμερος ας κατευνάσει τα πάθη του αγριότερου με τα “όπλα” που έχει, βάζοντας στην άκρη τον αποκλεισμό και τη βία.
