Έβλεπα προχθές ένα αφιέρωμα στο Φρέντυ Γερμανό. Τίποτα σπουδαίο ως «στήσιμο» εκπομπής. Συνεντεύξεις από δικούς του ανθρώπους και αποσπάσματα από τις εκπομπές του. Κόλλησα, όμως, παρακολουθώντας το, γιατί είχα πολύ καιρό να ακούσω στην τηλεόραση σωστά και πλούσια ελληνικά, χωρίς τραυλίσματα και άρες-μάρες. Είχα, επίσης, καιρό να δω ανθρώπους, όπως ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος και η σύζυγος του Αντώνη Σαμαράκη Ελένη, με έμφυτη την αστική ευγένεια και την εκλεπτυσμένη αισθητική, συμφιλιωμένους με την εικόνα, την ηλικία και το παρελθόν τους.
Και ύστερα θυμήθηκα μερικές μέρες πριν, το αμήχανο στιγμιότυπο μεταξύ Τραμπ και Μέρκελ, όπου ο πρώτος αρνήθηκε να δώσει το χέρι του στη δεύτερη σε επίσημη συνάντηση, κάνοντας μια «ουγκ» γκριμάτσα, δηλωτική των διαθέσεων και του είδους που εκπροσωπεί, των απανταχού δηλαδή άξεστων και αγενών αυτής της γης.
Τι τύχη μπορεί να έχει ένας κόσμος που εκπροσωπείται από ανθρώπους που αδιαφορούν για τα στοιχειώδη; Που θεωρούν ότι η «βλαχομαγκιά» και η αδιαφορία για το πρωτόκολλο είναι ένδειξη δύναμης; Που ο λόγος τους αποτελείται αποκλειστικά από ατάκες εντυπωσιασμού;
Υπάρχει και η ευπρέπεια, η ευγένεια που δεν αποτελούν συνθήκη υποκρισίας. Υπάρχουν και οι κανόνες συμπεριφοράς που σου επιβάλουν να ανταποκρίνεσαι στη χειραψία, να επιστρέφεις την καλημέρα, να χρησιμοποιείς τον πληθυντικό, όταν πρέπει, και να μην αντιλαμβάνεσαι την απρέπεια και την αγένεια ως επαναστατική πράξη. Υπάρχουν όλα αυτά. Για ποιους, όμως;
