Ο Κώστας, είναι δάσκαλος. Κάνει μεν τη δουλειά του, αλλά αυτή δεν έχει αποτέλεσμα. Βασικό του πρόβλημα ότι βλέπει την εξέταση ως κύρια λειτουργία της σχολικής αίθουσας και όχι ως διαγνωστική διαδικασία που θα τον βοηθήσει να πάει καλύτερα.
Συμβαίνει δηλαδή κάτι σαν τη διαίτα που ξεκινά απο τη Δευτέρα, με κύριο μέλημα το τι θα δείξει η ζυγαριά και όχι το πόσο θα βελτιωθεί η ποιότητα ζωής μας μέσα απο την αλλαγή των διατροφικών μας συνηθειών.
Δε φταίει ο Κώστας για την επιμονή του στα τεστ. Είναι ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα που βασίζεται μόνο στα πτυχία και στις εξετάσεις και δεν ασχολείται με το πως θα βελτιώσει τις εισροές του, για να έχει και καλύτερες εκροές.
Μόλις εμφανίζεται κάποιος που κατανοεί ότι το κύριο νόμισμα συναλλαγής μέσα στη σχολική αίθουσα είναι η δημιουργικότητα, μέσα απο ένα σύστημα που είναι ανθρώπινο και όχι μηχανικό, όλο και κάτι αλλάζει. Πολύ απλά γιατί τα παιδιά έχουν περίσσευμα αισθητικής και ευαισθησίας σε σχέση με την ομορφιά.
Αυτό συνέβη στο δημοτικό σχολείο Χαρισίου Μούκα με την επιβράβευση της μικρής Εύης για το παραμύθι της. Αλλά και σε άλλα σχολεία. Δημιουργήθηκαν μικρές οάσεις σε συνθήκες μεγάλης ξηρασίας. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά.
