ίσως, οι καλύτερες μας μέρες από τα παλιά …
οι μέρες που ερχότανε στο σπίτι οι φιλενάδες των μαμάδων μας για μάζωξη & κους κους /
όλες τους ανεξαιρέτως είχαν ως αναφορά για να καταλάβει κάποιος, ποια ήταν η κάθε μια,
το κλασικό χαρακτηριστικό της εποχής του ’70:
τις περιγράφανε συνήθως με το επίθετο του ανδρός τους & με την κατάληξη – αινα …
το σπίτι στην πένα, σεμεδάκια, φλοκάτες και χαλιά στρωμένα, οι σόμπες αναμμένες στο φουλ /
υπερένταση, αλλά και πραγματική υπερπαραγωγή στην κουζίνα: κεφτεδάκια, χοιρινό ψητό φέτα, ντολμαδάκια με κιμά, σπανακόπιτα, κιχιά, συμπλήρωμα ρωσική από τον Πιτένη και για γλυκό ζεματιστοί κουραμπιέδες & τούρτα μόκα με στόλισμα νες καφέ και τριμμένη κουβερτούρα …
και έφτανε η ώρα της επίσκεψης :
μαλλί στην τρίχα με μπόλικη λακ για να στέκεται αγέρωχο, συνολάκι ‘ντε πιες’ πρόσφατα ραμμένο στο σπίτι από τη μοδίστρα, το καλύτερο από τα καλά παλτό με συνοδεία μακριά γάντια και τα αντίστοιχα παπούτσια ασορτί, τσάντα μικρή δερμάτινη κρεμασμένη χαλαρά στο δεξί χέρι και στο αριστερό το δωράκι της επίσκεψης: σοκολατάκια Νουαζέτα ή Κονιάκ Μεταξά ή κάποια σπιτική λιχουδιά αμπαλαρισμένη περίτεχνα /
φωνές, ξεκαρδίσματα, κριτική επί παντός και κυρίως απόλαυση από τα σπιτικά κεράσματα …
και για μας τα μ’κρά, που λόγω του ότι χειμωνιάτικα δεν είχαμε που να πάμε και κυκλοφορούσαμε ανάμεσα στα πόδια τους, αφιερωμένο το γνωστό φιλοφρόνημα:
“έλα δω μπρε να σι τσιμπήσου ψίχα του μάγουλο,
πως τράνεψες μπρε ουρσούσκου έτσι;”
_____________________________________________________________________________________
Η Άλλη Όψη:
αυτές οι φιλενάδες των μαμάδων μας, είναι ένας κρίσιμος συνδετικός ιστός με τα χαρούμενα παιδικά μας χρόνια /
δεν έμαθαν ή δεν μπορούσαν να δουλεύουν, αλλά κρατούσαν μόνες τους τα νοικοκυριά, τα παιδιά και τους παππούδες /
ώρες αξημέρωτες στο πόδι με το άγχος του να είναι όλα έτοιμα και όλα όπως πρέπει για τους υπόλοιπους /
η χαλάρωση ήταν σπάνια, για αυτό και οι μαζώξεις με τις φιλενάδες ήταν μια ολόκληρη ιεροτελεστία εκτόνωσης και απόλαυσης …
σήμερα τις βλέπουμε, σεβάσμιες ηλικιωμένες σχετικά πλέον γυναίκες με το ίδιο ίσως ακόμη παλτό,
τις βλέπουμε κυρίως σε μνημόσυνα, σε εκδηλώσεις χορωδιών ή ψωνίζοντας στη Λαϊκή του Σαββάτου /
φυλάνε ακόμη τις μεγαλύτερες ζεστές αγκαλιές του πλανήτη για μας τα ουρσούσκα, που αν και πενηνταρίσαμε, για αυτές είμαστε αυτά τα παιδιά που τράνεψαν πολύ και παρά την θέληση τους,
ενώ αυτές θέλανε να μας θεωρούν ακόμα ως “μ’κρά κι ατίθασα διαόλια” …
γραφικό ή αστείο τουλάχιστον θα με αποκαλέσουν οι νεώτεροι,
πασέ ίσως οι κάπως παλαιότεροι
και υπερβολικό οι ακόμη πιο παλιοί /
εγώ όμως σκέφτομαι πως τα παιδιά μας μεγαλώνουν χωρίς αυτές τις χυμώδεις αγκαλιές και τα τσιμπήματα στα ροζ μάγουλα τους και λιγάκι στεναχωριέμαι …
φέτος το χειμώνα όμως υπόσχομαι ότι θα σας θυμάμαι όλες σας,
θα σας στέλνω χαιρετίσματα σε κάθε ευκαιρία και όποτε θα σας βλέπω στη Λαϊκή,
θα περπατάμε για λίγο μαζί ανάμεσα στους πάγκους & τις φωνές του κόσμου,
ενώ φεύγοντας θα σας δίνω εγώ με τη σειρά μου μια μεγάλη, μια τεράστια αγκαλιά
για να την έχετε μαζί σας όλη την επόμενη χρονιά …
Tου Κώστα Καραμάρκου
