Αν έχουμε ανάγκη από κάτι σήμερα, όσο ποτέ στο παρελθόν, είναι η ποιότητα. Η ποιότητα στις σχέσεις, στις υπηρεσίες, στα προϊόντα, στην πληροφορία. Η ποιότητα ενάντια στην ποσότητα που γέννησε παράδοξες προσδοκίες και γκρέμισε στα τάρταρα την αυθεντικότητα.
Μπροστά από τα μάτια μας, περνούν χιλιάδες πληροφορίες, αλλά δε μένει τίποτα. Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός για την κρίση και τη μνήμη από τον ατελείωτο βομβαρδισμό με πληροφορία που είναι συχνά ψευδής και διαστρεβλωμένη. Ο πληροφοριακός πόλεμος αφήνει πίσω του απώλειες σε συνειδήσεις.
Έλεγε ο Joseph Pulitzer για τη δημοσιογραφία «θέσε το θέμα σου συνοπτικά ώστε να το διαβάσουν, καθαρά ώστε να το εκτιμήσουν, με τρόπο ενδιαφέροντα ώστε να το θυμούνται, μα πάνω απ’ όλα με ακρίβεια ώστε να οδηγηθούν από το φως του». Από τότε μέχρι σήμερα στην ουσία δεν έχει αλλάξει το βασικό job description, η ιδέα δηλαδή για το τι είναι η δημοσιογραφική δουλειά. Έχει αλλάξει, όμως, το μέσο με το οποίο αυτή γίνεται.
Σήμερα η «ενοχλητική» δημοσιογραφία τύπου Woodward και Bernstein (βλ. σκάνδαλο Watergate) εξυπηρετείται από άλλα μέσα και λογισμικά και είναι σπάνια και δυσεύρετη, όσο και τότε. Το ίδιο, όμως, αναγκαία και επιθυμητή και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να την συγχέουμε με τα δήθεν …αποκαλυπτικά και πάντα …αποκλειστικά κίτρινα δημοσιεύματα, τα οποία στερούνται έρευνας και στοιχείων που είναι τα μόνα που εγγυώνται την αξιοπιστία.
