Στις χορτασμένες καταναλωτικές κοινωνίες του ευρωπαϊκού και αμερικανικού Βορρά, οι καλοβολεμένοι άνθρωποι υπερτονίζουν και υπερπροβάλλουν, επιλεκτικώς, κάποιες ευαισθησίες, ενώ «καταπίνουν» ή αγνοούν επιδεικτικώς άλλες, πολύ σημαντικότερες, οδυνηρότερες, για λαούς ολόκληρους, προκλήσεις. Ακραία φαινόμενα είναι οι περιπτώσεις κατά τις όποιες, ιδιαιτέρως πλούσιοι άνθρωποι, αφήνουν, τις περιουσίες τους στα κατοικίδια τους. Άνθρωποι που ενδεχομένως δεν έδωσαν ποτέ μια δεκάρα για έναν άστεγο, έναν κυνηγημένο πρόσφυγα, έναν άνεργο με πολυμελή οικογένεια, για την απεξάρτηση ενός νέου από τα φονικά ναρκωτικά.
Είναι πια πολύ ευκολότερο να δεις να αναπτύσσεται ένα διεθνές κίνημα για την καταδίκη των αγροτών που ξεχορταριάζουν τα χωράφια τους από τα αγριόχορτα, στο όνομα του δικαιώματος των αγριόχορτων να υπάρχουν. Αλλά πολύ δυσκολότερο, στα όρια του εν ανεπαρκεία, ή του υπό εξαφάνιση, να δεις να αναπτύσσεται ένα εύρωστο και συνεπές κίνημα καταδίκης μιας ισχυρής χώρας που καταπατά τα δικαιώματα μιας ολιγότερο ισχυρής. Ακόμη και όταν έχουμε περιπτώσεις στρατιωτικής κατοχής μιας ανεξάρτητης χώρας, όπως στην περίπτωση της Κύπρου. Είτε όταν ένας λαός, όπως ο ελληνικός, ζει μιαν αγχώδη καθημερινότητα, υπό την διαρκή απειλή πολέμου και με συνεχείς αεροπορικές ή ναυτικές παραβιάσεις.
Οπότε, ελλείψει λαϊκών κινημάτων, που θα έπρεπε να εκπορεύονται από την ευαισθησία των ανθρώπων για τα δικαιώματα συνανθρώπων τους, κυριαρχεί η υποκρισία των πολιτικάντηδων εξουσιαστών και των συμφεροντολόγων τεχνοκρατικών συμβούλων τους. Η διαχείριση αληθών προβλημάτων, που προκαλεί η συμπεριφορά ενός θύτη απέναντι σε ένα θύμα, με την «λογική» και «ηθική» προτροπή του «βρείτε τα μεταξύ σας» μέσω «διαλόγου». Και …μη μας ζαλίζετε.
Το άμεσο πρακτικό αποτέλεσμα είναι να «κυλά» ο χρόνος και να παγιώνονται τα τετελεσμένα. Οπότε, κάθε φορά, ο «διάλογος» ξεκινά από όλο και δυσμενέστερη βάση για το θύμα. Διότι όσα έχουν, στο μεταξύ, επέλθει, θεωρούνται …κεκτημένο του θύτη. Αυτό ακριβώς το πνεύμα διέπει και την στάση εταίρων και συμμάχων μας που αισθάνονται πανευτυχείς διότι πέτυχαν να ξεκινήσει ο «διάλογος» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.
Σαφώς και είμαι, γενικώς, υπέρ του διαλόγου. Αλλά δεν περιμένω τίποτε από την «στήριξη» μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν διανοείται το αυτονόητο. Να πει, πχ, στον Έρντογαν ότι δεν κάνει εκείνη κανέναν διάλογο μαζί του, όσο εκείνος επιμένει να μην αναγνωρίζει, ως κρατική οντότητα, ένα κυρίαρχο κράτος, μέλος της Ένωσης.
Είμαι πολύ παράξενος;
