Η 27η Σεπτεμβρίου έπρεπε να είναι ημέρα εθνικού πένθους, καθώς αυτή την ημέρα του 1831, δέκα έτη μετά την έναρξη της επανάστασης, έπεφτε νεκρός δολοφονημένος ο ιδρυτής του νεοελληνικού κράτους και πρώτος κυβερνήτης του, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Αντ’ αυτού η ημέρα αυτή περνά χωρίς την παραμικρή νύξη του τραγικού συμβάντος που έπληξε καίρια το νεοσύστατο κράτος και το οδήγησε στη σημερινή του κατάντια. Είναι πολύ εύκολο να βρούμε τους λόγους της απαξίωσης της μεγάλης εκείνης φυσιογνωμίας. Η χώρα μας μεταβλήθηκε και παραμένει προτεκτοράτο και οι ασκήσαντες την εξουσία ελέω, όχι βέβαια Θεού, όπως ισχυρίζονταν οι βασιλείς επί φεουδαρχίας, αλλά ελέω «προστατών» θεωρούσαν και θεωρούν άκρως ενοχλητικό τον μεγάλο διπλωμάτη, που συνέβαλε καθοριστικά στην επίλυση πολλών ευρωπαϊκών προβλημάτων, πριν αναλάβει να ανορθώσει το επί αιώνες δοκιμαζόμενο έθνος μας.
Το έθνος μας; Υπήρχε ελληνικό έθνος πριν από τη σύσταση νεοελληνικού κράτους; Διερωτώνται από καθέδρας οι εθνομηδενιστές, που εμφανίζονται σήμερα ισχυροί ελέω «προστατών» αποδομητών του ελληνισμού. Το ελληνικό έθνος, υποστηρίζουν, εκτοπίστηκε από το προσκήνιο της ιστορίας με την «επέλεση» των «Βυζαντινών», αρχικά, των Οθωμανών, στη συνέχεια. Και για μεν τους δευτέρους γνωρίζουμε από πού και πότε ήρθαν. Για τους πρώτους δεν μας πληροφορούν οι αναθεωρητές της ιστορίας από πού και πότε ήρθαν και τι γλώσσα ομιλούσαν! Μάλιστα ο «σημαιοφόρος» των αναθεωρητών, ο Αδαμάντιος Κοραής, κατάντησε να υποστηρίξει ότι το ελληνικό έθνος υπήρξε δούλο από την εποχή της επιδρομής προς νότο του Φιλίππου, πατέρα του μεγάλου Αλεξάνδρου! Έδωσε πρώτης τάξεως αφορμή να υποστηριχθεί από τους άσπονδους φίλους μας ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες! Και οι ιδεολογικοί του διάδοχοι παρέδωσαν την ιστορία της Μακεδονίας, κατ’ εντολή των «συμμάχων» και «εταίρων» μας, σε Σλάβους γείτονές μας. Αλλά η πλαστογράφηση δεν θα ισχύσει μέχρι το τέλος της ιστορίας. Υιοθετώντας οι εθνομηδενιστικοί κύκλοι της χώρας μας το ιδεολόγημα «άμα κράτος άμα έθνος» πλέκουν το εγκώμιο στους «προστάτες» μας, που μας είπαν ποιοι είμαστε, καθώς εμείς, δηλαδή οι πρόγονοί μας, δεν το γνώριζαν, διαθέτοντας μόνο θρησκευτική συνείδηση! Αλλά τότε την επανάσταση την έκαναν χριστιανοί και μάλιστα ορθόδοξοι και μόνο, καθώς οι ρωμαιοκαθολικοί απείχαν, κατ’ εντολή του Βατικανού! Μάλιστα οι εξισλαμισθέντες πολέμησαν στο πλευρό των κατακτητών. Και κατηγορούν οι εμπαθείς εχθροί της Εκκλησίας την Ιεραρχία για υποταγή και σύμπλευση με τον κατακτητή και ερωτούν τί έκανε αυτή κατά την επανάσταση. Δεν απαντούν όμως στο ερώτημα: Ποιος συγκράτησε το Γένος μας από τον καθολικό εξισλαμισμό; Ποιοι θα έκαναν την επανάσταση, αν όλοι εξισλαμίζονταν; Αποσιωπούν ζηλόφθονα ότι οι πρόγονοί μας ταύτιζαν απολύτως την πίστη τους με το έθνος. Γι’ αυτό και για τους εξισλαμισμένους έλεγαν ότι τούρκεψαν αγνοώντας την ύπαρξη διαφοράς μεταξύ πίστης και έθνους. Σήμερα οι «γραμματισμένοι» επιδιώκουν τον πλήρη διαχωρισμό των δύο. Να δούμε, αν τώρα θα απομείνει στο ιστορικό προσκήνιο Έλληνας!
Ο Καποδίστριας, σε αντίθεση προς τον Κοραή, που υπήρξε εχθρός του κυβερνήτη, έθεσε για πρώτη φορά σε διπλωματική τράπεζα το θέμα του δυστύχου έθνους των Ελλήνων, που δοκιμαζόταν επί αιώνες από φρικτή δουλεία. Έλαβε τότε απάντηση από τον εμπαθή διπλωματικό του αντίπαλο, τον Μέττερνιχ ότι δεν υπάρχει τέτοιο έθνος. Για τους οπαδούς της φεουδαρχίας δεν υπάρχουν οι υπόδουλοι λαοί. Και πράγματι σε πολλές περιπτώσεις οι υποταγμένοι αφομοιώθηκαν, όπως οι Γαλάτες από τους Φράγκους. Μόνο εμείς αποκαλούμε Γαλλία τη Φραγκία, επειδή οι δεσμοί μας με τη χώρα των Γαλατών ανάγονται σε πέντε αιώνες προ Χριστού! Συνέπλεε έμμεσα με τον Μέττερνιχ ο Κοραής διαγράφοντας χίλια και πλέον έτη ελληνικής ιστορίας και επιδιώκοντας τη σύνδεση του νέου ελληνισμού με τον ομφάλιο λώρο της αρχαιότητας, όπως ήθελαν οι δυτικοί, εμπαθεἰς εχθροί της Ρωμιοσύνης.
Ο Καποδίστριας είχε «ελάττωμα», για τους υποταγμένους στους ισχυρούς διαδόχους του. Ήταν πιστό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Η πίστη του καλλιέργησε μέσα του πνεύμα θυσίας. Ήρθε στη χώρα μας, καθώς έγραψε, πριν από την άφιξή του, για να θυσιαστεί. Όχι μόνο δεν έλαβε μισθό, αλλά διέθεσε σημαντικά ποσά για την ανόρθωση της κατατρεγμένης πατρίδας μας. «Μία κότα έτρωγε σε μία εβδομάδα», έγραψε ο Μακρυγιάννης. Οι διάδοχοί του δεν υπήρξαν τόσο λιτοδίαιτοι! Ο κυβερνήτης ήθελε τη χώρα να ευλογεί η Εκκλησία. Όμως οι «προστάτες» της ήθελαν να ακολουθήσει τη δική τους πορεία! «Εσάς θα σας βλάψει το κεφάλαιο περί θρησκείας, οπού είναι βαθειά ριζωμένη μέσα σας» είπε κάποτε δυτικός «φιλέλληνας» στον Μακρυγιάννη. Πραγματικά, αν και ο λαός μας αντιστάθηκε χωρίς καθοδηγητές, απαιτήθηκε ενάμισι αιώνας για να κάμψουν το φρόνημά του. Τώρα, επί τέλους, εξευρωπαϊστήκαμε πλήρως!
Ο Καποδίστριας είχε πανευρωπαϊκά οράματα. Αυτά μελετούσε στον «ελεύθερο» χρόνο του, όταν οι άλλοι διπλωμάτες διασκέδαζαν σε χοροεσπερίδες και πλούσια δείπνα μη έχοντας την παραμικρή έγνοια για τους λαούς, που στέναζαν υπό δεσποτικά καθεστώτα. Ο Έλληνας διπλωμάτης, υπηρετώντας στη ρωσική στρατιά του Δούναβη, συνέβαλε σημαντικά στη σύσταση υπηρεσίας κατασκοπίας, που βοήθησε τον ρωσικό στρατό, κατά την εισβολή του Ναπολέοντα στη χώρα. Όχι μόνο ο Χίτλερ δεν διδάχθηκε από την πανωλεθρία εκείνη του εισβολέα, αλλά ούτε και ο μικρός Μακρόν, απόγονος του στρατηλάτη, που ονομάστηκε μεγάλος, επειδή εγκατέλειψε στην τύχη τους δύο στρατιές. Μάλλον αγνοεί ότι αν η Γαλλία παρέμεινε ενιαία, μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα στο Βατερλό, το οφείλει στον Καποδίστρια. Ας ευχηθούμε να μην επαναληφθεί το μεγάλο κακό! Ο Καποδίστριας υπήρξε ο πρώτος που συνέστησε την κατάργηση της δουλείας, το μεγαλύτερο όνειδος στην ευρωπαϊκή ιστορία των «χριστιανικών» εθνών. Ο Καποδίστριας επέτυχε την ενοποίηση της Ελβετίας και συνέταξε το πρώτο σύνταγμα της χώρας αυτής. Εκεί κατέφυγε, μετά την αναχώρησή του από την Πετρούπολη (1822). Στην οικία που διέμενε στη Γενεύη υπάρχει εντοιχισμένη πινακίδα μνείας της εκεί διαμονής του. Στη Λωζάνη στήθηκε προτομή του με πρωτοβουλία όχι βέβαια της Ελλάδος αλλά της Ρωσίας! Ο Καποδίστριας πρότεινε την ομοσπονδοποίηση των γερμανικών κρατών και την συμφωνία για ουδετεροποίηση της ενιαίας Γερμανίας. Και η μεν ομοσπονδοποίηση πραγματοποιήθηκε δεκαετίες μεταγενέστερα, όμως η Γερμανία αιματοκύλισε δύο φορές την ευρωπαϊκή ήπειρο και περιοχές πέρα από αυτή. Ποθούσε την ειρήνη και έβλεπε να διατηρείται αυτή, μετά τους ναπολεόντειους πολέμους, μόνο με τη συνεργασία των ευρωπαϊκών χωρών. Τόνιζε στα συνέδρια ότι οι ισχυροί πρέπει να φροντίζουν για την πορεία των αδυνάμων χωρών και να μην καταπατούν τα δίκαιά τους. Υπήρξε άκρως αποφασιστικός, μετά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης, και απέτρεψε την καταδίκη αυτής από την «Ιερή συμμαχία». Τόνιζε ακόμη προς τους ισχυρούς ότι πρέπει να νοιάζονται και για τους λαούς τους, που δοκιμάζονται από την κοινωνικά αδικία, ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον κοινωνικές εξεγέρσεις, όπως και συνέβη. Υπέδειξε στον τσάρο Αλέξανδρο να αποδεχθεί τη σύνταξη και θέση σε ισχύ συντάγματος στη Ρωσία. Δεν εισακούσθηκε και το αποτέλεσμα ήταν να οδηγηθεί η χώρα στην κομμουνιστική επανάσταση.
Ο μεγάλος Ευρωπαίος διπλωμάτης θεωρήθηκε λίγος από τους ζηλόφθονες και υποταγμένους στους «προστάτες» της χώρας αντιπάλους του. Πολύ προβάλλονται οι Μαυροκορδάτος και Κωλέττης, αρχηγοί της αγγλόδουλης και γαλλόδουλης παράταξης ηγέτες. Αυτοί, δημαγωγοί στο έπακρο, επωφελήθηκαν από τη δυσαρέσκεια αγωνιστών, που δεν κατανοούσαν τις προσπάθειες του κυβερνήτη να εγκαθιδρύσει κράτος δικαίου. Έκτοτε οι κρατούντες δημαγωγοί, πιστοί στο «πνεύμα του κοτζαμπασισμού», εξαπατούν τον λαό και εκποιούν την πατρίδα μας! Μάλιστα, κατά τον υποτονικό εορτασμό των 200 ετών από την κήρυξη της επανάστασης, καθηγητής του Εθνικού και καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της επιτροπής ΜΗ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ σε άρθρο του χαρακτήρισε τον Καποδίστρια δικτάτορα. Φυσικά δεν απομακρύνθηκε από τη θέση του. Το Πανεπιστήμιο χρηματοδότησε, μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, ο φίλος του Ιωάννης Δομπόλης, εγκατεστημένος στην Πετρούπολη, τηρώντας, παρά την πικρία του, την υπόσχεσή του. Φερέλπιδες νέοι αμαύρωσαν τον ανδριάντα του μεγάλου άνδρα στα προπύλαια του Πανεπιστημίου ατιμωρητί. Στην φωτισμένη χώρα μας πνέει άνεμος πλήρους ελευθερίας. Στη γενική σύγχυση, που επικρατεί, πώς να τη διακρίνουμε από τη ασυδοσία;
